Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 039.png

Żeby się nie trwożyli, bo nic okrętowi,
 Trzaskę tylko wyrwało jednemu dylowi;
Lecz to już zaprawują, wylewają wodę,
 Niewielką, prawi, mocny okręt podjął szkodę.
Długo się tłukł o one twarde okręt skały,
 Najady śliczne na nas z wody wyglądały,
Z tego się ciesząc, bośmy onej nie uczcili
 Slicznej Nifmy, jako nas żeglarze prosili.
Bóg jednak, który naszej prośby nie przepomniał,
 Ale na miłosierdzie swoje wielkie wspomniał,
Wszytkich zdrowo zachował w tej niebezpieczności,
 Tenże nas i wprzód wyrwał z morskich nawałności;
Za co niech będzie imie jego pochwalone,
 I od duchów niebieskich i ziemskich uczczone;
Który i z morskich umie przepaści ratować,
I w nawiększych przygodach, kiedy chce, zachować.
By śmierć u boku stała, by nieprzyjaciele
 Zawsząd cię ogarnęli, jedno dufaj śmiele
W łasce jego, nie będziesz nigdy opuszczony,
 Ani w swem utrapieniu każdem zapomniony.
Z onej trwogi wyszedłszy, i z niebezpieczności,
 Boskiejeśmy oddali chwałę wszechmocności,
Który nas i przy zdrowiu zachował i cale
 Zostawił, i na onej nie dał zginąć skale.
W tych dniach król do Sztokolmu z kilką naw przypłynął,
 I wszytkie niebezpieczne miejsca w skałach minął.
Kto wypowie wesele? kto wielkie radości?
 Które mieli poddani z jego obecności.
Bym miał tyle języków, ile w Erydanie
 Jest jedno ryb, lub dziwów w bystrym oceanie,
Ledwiebych to wymówił; i bym wszytkie zdroje
 Wyczerpnął z Helikonu, a wlał w pióro moje,
Ledwiebych ja opisać mógł to dostatecznie.
 Samby tylko Apollo mógł to wspomnieć grzecznie,
Lub śliczna Kalliope, która w Helikonie
 Cnej Latony całuje syna wdzięczne skronie.
Na znak wielkiej radości z jego przyjechania,
 Z zamku i z miasta były ogromne strzelania,
I z okrętów, które tam na kotwicach stały
 Tuż pod mury; a morskie boginie się bały