Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/088

 — Ja wam powiem, który z proroków jest największy!
 Gamaljel przyskoczył do niego i krzyczał:
 — No mów, ty mądry, ty uczony, ty wszystko wiedzący!
 Ten zaś odparł z uśmiechem w oczach:
 — Ty jesteś największym prorokiem, bo właściwie żadnego z nich w głębi duszy nie uznajesz.
 Gamaljel poczerwieniał, przyskoczył i uderzył go w twarz. Towarzysze zdrętwieli.
 Ale on uderzony nie stracił spokoju i odparł łagodnie:
 — Czemu nie uderzysz mnie w drugi policzek, Gamaljelu, gdy unosi cię gniew i wiesz, ze ci nic za to nie będzie?
 I spojrzał na niego swemi dziwnemi oczami.
 Gamaljel odwrócił twarz i śród wielkiego milczenia opuścił salę. A potem zachorował. Leczono go w przeróżny sposób, ale żadne środki nie pomagały. Nareszcie zaczęto badać przyczyny owej uporczywej choroby. Wtedy dowiedziano się o sporze towarzyszów i o policzku. Przyprowadzono tedy młodzieńczyka do łoża chorego. Gamaljel ujął jego rękę i położył dłonią na swoim policzku.
 Młodzieńczyk uśmiechnął się:
 — Lżej ci teraz, Gamaljelu?
 A sumienie Gamaljela było zaspokojone. Podniósł się nieco i szepnął przez zęby:
 — Dziękuję ci...