Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/104

 Nahum zaś odwrócił się do ludu i wołał:
 — Żali nie szatan przemawia przez usta jego?!
 A następnie krzyknął do rabbiego:
 — Zamilknij i nie obrażaj ludu, aby cię kara sroga nie spotkała! Nie widziałeś Abrahama i nie ujrzysz go, bo tam gdzie on jest, ty nie będziesz!
 Rabbi zawołał:
 — Pierwej nim był Abraham, było Słowo, które jest we mnie!
 Nahum postąpił kilka kroków w stronę tłumu, a wskazując ręką na rabbiego, krzyczał:
 — Słyszeliście?!... Pierwej od ojca naszego Abrahama był on!...
 Habakuk wrzeszczał z całych sił:
 — Proroku nawiedzający ojczyznę swoją, ulituj się nad nią i nie nękaj jej, gdyż już dosyć cierpi!
 Zachłysnął się, począł kaszleć. Obok zaś stojacy Awrum zastąpił go, krzycząc:
 — Oszczędzaj ojczyznę proroku wróżący zagładę! Bo gdy cię posłuchamy, pomrzemy ze strachu i zgrozy wobec popełnionych nieprawości!
 Rabbi powiódł oczami po tłumie, uśmiech zaigrał na jego obliczu, pokiwał głową i zawołał:
 — Zaprawdę, nikt nie jest prorokiem w mieście swojem i w ojczyźnie swojej!
 — Urąga nam! — krzyknął Habakuk, kaszląc i spluwając.
 — O, cierpliwości, ludu! — wołał Gamaljel, załamując ręce.