Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/124

kryją się wilki. Ogarniał go strach coraz większy; siadł nad rzeką i drżał.
 Wtedy dało się nagle słyszeć wołanie poganiacza, którem to wołaniem popędzał osła. Joel ruszył na jego spotkanie.
 Sługa ujął osła za cugle i chciał pomóc panu przy wsiadaniu. Ale ten wyrwał mu z ręki pytkę i począł go okładać po plecach. Poganiacz kląkł, wystawił plecy i za kazdem uderzeniem stękał cicho, znosząc plagi cierpliwie.
 Gdy Joel się zmęczył, kazał mu wstać i potrzymać zwierzę.
 Ruszyli w głąb lasu.
 Ciemność nocna, samotność leśna i strach ukoiły niebawem gniew Joela. Zwrócił się tedy do poganiacza, a głos jego był bardzo łagodny:
 — Czy w tym lesie są zbójcy?
 — Mogą być, panie.
 — A czy mogą nas napaść?
 — Mogą, panie.
 — Cóż mogą nam uczynić?
 — Nic nam, panie, nie uczynią.
 — Dlaczego mogą napaść, a nie mogą nic uczynić?
 — Bo Bóg strzeże swe sługi, panie.