Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/129

 — Nie mówił, że na panów, tylko pouczał, że mścić się nie wolno.
 — Więc mnie kochasz?
 — Kocham cię, panie.
 — To bardzo pięknie. Jeżeli kazał ci to ów nauczyciel, to chwalę go za to.
 — Nauczyciel pytał o ciebie, panie.
 — Tak? Pytał o mnie?
 — I wymawiał onym dwom uczniom, że cię przed jego oblicze nie przywiedli.
 — Jakto? Mnie przywieść przed jego oblicze? To on do mnie winien był zejść! Jesteś w mowie nieokrzesaniec!
 — To też nauczyciel powiedział, że pójdzie do ciebie, panie.
 — A widzisz, żem cię słusznie strofował!
 — Chce ci udzielić napomnienia...
 — Truteń jesteś! Nie mógł tego powiedzieć, bo chyba jest za rozumny na to.
 — Powiedział, panie! Wszyscy Peruszim dostaną napomnienie, a także Synhedrion...
 — Co? Jakie napomnienie?
 — Dziwne bywają jego napomnienia...
 Joel chwycił za cugle i powstrzymał osła. Zdumienie odjęło mu mowę.