Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/139

 — Gdzie poganiacz — zawołał Joel grzmiącym głosem.
 Sługa wyjąkał, kłaniając się w pas:
 — Panie... jego niema...
 — Jakto, uciekł?
 — Panie... i zwierzęcia niema... Tyś chyba piechotą wrócił...
 Krew uderzyła do głowy Joela. Strasznemi oczyma piorunował struchlałe sługi, kiedy nagle ukazało się we wrotach zwierzę, a za niem poganiacz.
 Ten, ujrzawszy pana, podbiegł, padł mu do nóg i zaczął wołać:
 — Wybacz, panie, zbłądziłem w lesie, nie mogłem cię odnaleźć... Wołałem!... Obiegłem o świcie cały las i wreszcie sądziłem, żeś na piechotę wrócił...
 Joel zwinął pięść nad jego głową i krzyknął:
 — Łżesz! Tyś ze mną wrócił nocą!
 Poganiacz zerwał się na równe nogi. Był niezmiernie blady, oczy miał wystraszone. Położył palec na ustach i mówił z głębokiem przekonaniem:
 — Nie, panie, to nie ja... to nie ja... To pewnie uczynek naszego nauczyciela...