Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/148

„tu“, a następnie podniósł palec w niebo i szepnął „tam“. Potem zamilkł.
 Po chwili przerwał ciszę młodzieniaszek, odzywając się:
 — Ja jednak kocham ten świat, na który patrzę!
 Starzec pokiwał głową i odparł:
 — To jest marność. Kochaj niebo i tęsknij do niego.
 — Tęsknię, bo tak mówił nauczyciel. Ale on nie twierdził, aby ten świat był marnością.
 — Mówił: królestwo moje nie jest z tego świata.
 — Prawda. Zapomniałem... Ale on jednak zszedł na ziemię!
 — Zszedł, aby werbować sobie sługi do swego królestwa, które jest w górze.
 — Pójdziemy tam za nim?
 — Pójdziemy.
 — I rozstaniemy się z tą ojczyzną naszą?
 — Rozstaniemy się z nią.
 — I nie będzie nam za nią markotno?
 — Nie będzie markotno.
 — A czy w onem niebieskiem królestwie kwitną tak migdały i granaty?
 — Tam kwitną drzewa piękniejsze.
 — A jak się zowią?
 — Drzewa rajskie.
 — Jaki mają owoc?
 — Bardzo różny. I słodki i kwaskawy.
 — A czy rośnie tam winna latorośl?