Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/149

 — Rośnie i dojrzewa siedm razy do roku.
 — Na takich wzgórzach jak te?
 — Na wzgórzach daleko piękniejszych.
 — Czy są tam jeziora?
 — Jest morze niebieskie.
 — Czy można po niem pływać?
 — Jak Pan da rozkaz.
 — I wody się burzą niekiedy?
 
 — Nie. Panuje na nich wieczna cichość i nie mąci pracy rybaków.
 — To i tam trzeba pracować?
 — Wszędzie trzeba pracować.
 — Nawet w niebie?
 — Nawet w niebie.
 — Tylko w sabat jest odpocznienie?
 — W sabat i wszystkie święta.
 — Ale to chyba tylko grzeszni pracują, a zbawieni odpoczywają?
 — Grzeszni wcale nie idą do nieba, jeno do piekła, gdzie płoną w ogniu wieczystym.
 Młodzieniaszek westchnął, szepnął „prawda“ i płynęli dalej w cichości i milczeniu. Niekiedy plusnęła ryba i potrącone wody zabłyszczały w świetle księżyca.
 Ale myśl młoda nie mogła długo spoczywać i po chwili znów zwróciła się do starca słowy następującemi:
 — Czy czasem pozwala Bóg spojrzeć z nieba na ziemię?