Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/151

 — Może on tęskni za niebem i za ziemią?
 — Nie tęskni.
 — To on jest rzeczywiście zły I
 — I straszny.
 Znowu nastało milczenie. Starzec teraz powstał, aby czółno wydostać z prądu Jordanowego i pokierować na prawo, gdzie w znacznem oddaleniu bieliły się domki Kafarnaum.
 Młodzieniaszek dumał, rozważając słowa starca. Ten wiosłował czas jakiś, a następnie począł się oglądać po wodach, dobył sieć i zapuścił w wodę. Młodzieniaszek pomagał mu, a gdy czynność tę ukończyli, siedli znowu na swych miejscach. Starzec lekko wiosłem poruszał, kierując czółno w stronę Kafarnaum. Jasność miesięczna kładła się na wody i stawało się coraz piękniej na ziemi i na niebie.
 Wtedy poruszyła się znowu dusza młodzieniaszka i począł starca wypytywać:
 — Czy nasz nauczyciel jest mocny?
 — Jest mocny i nieprzezwyciężony.
 — A czemu nie wszyscy go słuchają?
 — Bo są to ludzie zatwardziali.
 — Czy nasz nauczyciel czyni cuda?
 — Tak jest, czyni je.
 — To gdyby chciał, mógłby skały pokruszyć?
 — Mógłby to uczynić jednem wejrzeniem.
 — Czemu więc nie pokruszy tych zatwardziałych ludzi?
 — Bo lituje się nad nimi.