Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/152

 — A czemu nie odmieni ich serc?
 — Bo zostawia im wolę.
 — Czy nasz nauczyciel będzie królem?
 — Przecież powiedział, ze królestwo jego nie jest z tego świata.
 — Lepiej byłoby, gdyby chciał zostać królem. Łatwiej byłoby mu głosić prawdę i opowiadać Ewangielję.
 — On chce pokazać, że nie potrzeba być królem i można robić to samo.
 — To on doprawdy jest potężny.
 — Króle są przy nim słabi.
 — A czy króle mogliby go kazać pojmać?
 — Nie uczyniliby tego.
 — A gdyby tego od nich żądali źli ludzie?
 — Nie odważyliby się tknąć go.
 — A zabijali proroków?
 Starzec umilkł i zastanowił się. Wyjął wiosło Z wody. Młodzieniaszek rzekł po chwili:
 — Czemu mi nie odpowiadasz?
 Starzec odparł przyciszonym głosem:
 — Smutno mi...
 — Czemu ci smutno?
 — Bo widzę, że mogliby go pojmać. Ale wtedy bronilibyśmy go i odbili.
 — Na co? Kiedy przecie mógłby uczynić cud i zabić ich wszystkich?
 Starzec opuścił głowę i lekki uśmiech zabłąkał się na jego usta. Niebawem jednak uśmiech ten znikł