Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/201

że nie rzucano kamieniami, tylko błotem i że obecnie słychać tylko niepomierną wrzawę.
 Widocznie uwięziony znów musiał znajdować się w tłumie, bo zbiegowisko ryczało:
 Uważajcie, już nawrócił Annasza!
 — Rebe, mów, czy Annasz pokłonił się tobie?
 — Czy teraz idziesz nawracać Kajafasa?
 — Kajafas ustąpi ci miejsca, a czapkę rogatą zdjąwszy, włoży na twoją głowę!
 — Syn cieśli będzie najwyższym kapłanem!
 — Ustępujcie mu z drogi! Kroczy mędrszy od Salomona, na którym nie poznaliśmy się!
 Ciżba ruszyła, Eliakim gonił ją, ale nie mógł nadążyć. Na nowem skrzyżowaniu się ulic tłumy stanęły, a natomiast rozległy się nowe wrzaski:
 — Fałszywego proroka prowadzą!
 — Sądźcie fałszywego proroka!
 — Który się wynosi nad proroki i Pismo!
 — Który lud podburza!
 Eliakima ogarnęła wściekłość. Wiedział doskonale, kto i kiedy ludność Jeruszalaim podburzyć może. Wszak on sam był niegdyś używany do takich robót i dobrze mu za nie płacono. Kiedy Synhedrion popadł w zatarg z tetrarchą, jak się Eliakim uwijał! Hej, hej! Motłoch jest jak lampka olejna, która pochyla płomień w stronę dmuchnięcia możnych i uczonych. Ale jeśli dmuchnie kto inny, płomyk ani drgnie. Wszędzie, wszędzie, tylko nie w Jeruszalaim! Może jeszcze podczas świąt, gdy