Strona:PL Niemojewski Andrzej - Legendy.djvu/215

 — Urągaj nam!
 — Rozważaj teraz naukę swoją!
 — Rozważaj każde słowo, które na nas miotnąłeś.
 I plwając mu w twarz, wołali:
 — Tfy, dumny prochu wywiany z pospólstwa!
 — Przeciw komu podnosiłeś głos w świątyni?
 — Jawnogrzesznicy broniłeś?
 — Cuda czyniłeś, oszuście ludu?
 — Kruki i sępy będą dziobały ciało twoje!
 — Będziesz wył jak pies!
 — Cierpisz? Wywracasz w niebo oczy?
 — Będziesz się męczył do wieczora!
 — Przez całą noc!
 — Przez następny dzień!
 — Będziesz konał siedm razy!
 — Tfy, zuchwała żmijo, któraś wpełzła w nasz dom i jadem zatruwałaś lud!
 Krótki okrzyk wydarł się z piersi męczonego. Powitano go wybuchem wrzawy.
 — Meszjach, Meszjach!
 — Wygłoś naukę z krzyża!
 — Słuchamy cię! Patrz, ilu nas jest!
 — Ty, królu żydowski!
 — Ty, Synu Boży!
 — Zstąp teraz z krzyża! Stoimy, czekamy!
 — Twoi słuchacze z świątyni zebrali się a żadnego nie brak!
 — Widzisz, jak to słodko być prorokiem!