Strona:PL Nikołaj Gogol - Powieści mniejsze.djvu/50

 — Jakżeż? pomiarkujcie tylko sami dobrze: strzelba, rzecz wiadoma; ale to, djabeł wie co takiego — świnia!... Gdyby to mi mówił kto inny, mógłbym się obrazić.
 — Cóż tak złego zauważyliście w tej świni?
 — Za kogoż wy mnie macie wreszcie? żebym ja świnię...
 — Siadajcie, siadajcie! już nie będę... niech przy was zostaje wasza strzelba, niech tam sobie zgnije, pordzewieje, stojąc w kącie spiżarni; nie chcę więcej mówić o niej!
 Potem nastąpiło milczenie.
 — Powiadają, — przerwał pierwszy Iwan Iwanowicz, — że trzy mocarstwa wypowiedziały wojnę naszemu cesarzowi.
 — Tak, mówił mi o tem Piotr Fedorowicz. Co to za wojna? i z jakich powodów?
 — Nie można wiedzieć na pewne, Iwanie Nikiforowiczu, z jakich powodów? Sądzę jednak, że mocarstwa te chcą, byśmy wszyscy przyjęli muzułmańską wiarę.
 — Patrzaj ich, durnie! czego się zachciało! — rzekł Iwan Nikiforowicz, podnosząc głowę.
 — Otóż widzicie, a nasz cesarz wydaje im za to wojnę. — Nie, powiada, przyjmijcie wy sami wiarę chrześcjańską!
 — A cóż? wszak nasi ich pobiją, Iwanie Iwanowiczu?
 — Pobiją, na pewno!... To nie chcecie Iwanie Nikiforowiczu mieniać strzelbiny?
 — Dziwi mnie bardzo, Iwanie Iwanowiczu... Wy, zdaje się człowiek znany z uczoności, a jak żak mówicie. Co bym też ja był za głupiec taki...
 — Siadajcie, siadajcie! Bóg z nią! Niech ona tam przepada, nie będę już mówił o niej!
 W tej chwili wniesiono przekąskę. Iwan Iwanowicz wypił kieliszek i zakąsił pierogiem ze śmietaną.
 — Iwanie Nikiforowiczu! dam wam, oprócz świni, jeszcze dwa wory owsa. Wszakże nie sialiście owsa. W tym roku jednakowo musieliście owies kupować.
 — Dalibóg, Iwanie Iwanowiczu, żeby z wami mówić, trzeba wprzódy najeść się grochu! (To jeszcze nic, Iwan Nikiforowicz posługiwał się niekiedy lepszymi frazesami). Gdzież widziano, ażeby