Strona:PL Nikołaj Gogol - Powieści mniejsze.djvu/51

kto strzelbę przemieniał na dwa wory owsa?... O bekieszy to wy ani słówka...
 — Ale zapominacie Iwanie Nikiforowiczu, że i świnię daję wam w dodatku.
 — Dwa worki owsa i świnię za strzelbę?
 — Alboż tego nie dość?
 — Za strzelbę?
 — Rozumie się, za strzelbę.
 — Dwa wory za strzelbę?
 — Dwa wory nie próżnych, bo z owsem, a o świni zapomnieliście?
 — Pocałujcie się ze swoją świnią — a jak nie chcecie, to z djabłem!
 — O, was tylko zaczep! Zobaczycie, naszpikują wam język na tamtym świecie rozpalonemi igłami za te bezbożne słowa. Po rozmowie z wami trzeba umyć twarz, ręce, i całego siebie okadzić.
 — Za pozwoleniem, Iwanie Iwanowiczu; strzelba, to rzecz szlachetna, bardzo zajmująca rozrywka i może służyć ku ozdobie pokoju...
 — Wy bo, Iwanie Nikiforowiczu, tak się chwalicie swoją strzelbą, jak dureń malowaną torbą, — odparł Iwan Iwanowicz z naciskiem, bo już go to gniewać zaczynało.
 — A wy, Iwanie Iwanowiczu, jesteście prawdziwy gęsior!
 Gdyby Iwan Nikiforowicz był nie wymówił tego wyrazu, obaj zapaśnicy posprzeczawszy się ze sobą, rozeszliby się jak zawsze przyjaciółmi; ale tym razem za daleko zaszło. Iwan Iwanowicz wybuchnął.
 — Coście wy to powiedzieli Iwanie Nikiforowiczu? — zapytał podnosząc głos.
 — Powiedziałem, że podobniście do gęsiora, Iwanie Iwanowiczu!
 — Jakże pan śmiałeś, zapomniawszy ó przyzwoitości i czci należnej stopniowi i nazwisku człowieka, zbezcześcić go tak haniebnym sposobem?
 — Cóż w tem tak hańbiącego? Czegóż bo wy, w rzeczy samej tak rozmachaliście się rękami, Iwanie Iwanowiczu?
 — Raz jeszcze powtarzam: jak ośmieliliście się, wbrew wszelkiej przyzwoitości, przezwać mnie gęsiorem?