Strona:PL Nikołaj Gogol - Powieści mniejsze.djvu/70

czego chce odeń horodniczy? ale świadomość warunków towarzyskiego życia, wykazywała całą nieprzyzwoitość podobnego pytania; musiał więc mężnie wyczekiwać rozwiązania zagadki, jakkolwiek serce biło mu gwałtownie z niecierpliwości.
 — A i owszem, opowiem wam, gdzie byłem — odpowiedział horodniczy:
 — Najpierw oświadczam, że pogoda dziś prześliczna.
 Przy ostatnich słowach Iwan Iwanowicz omal nie umarł.
 — Ale, za pozwoleniem, — ciągnął horodniczy, — przychodzę w ważnej, bardzo ważnej sprawie. — Tu twarz horodniczego przybrała tenże sam wyraz zaambarasowania, z jakim zabierał się do szturmowania ganku.
 Iwan Iwanowicz odżył, ale z niecierpliwości drżał jak w febrze, nie zaniedbawszy jednak podług zwyczaju zapytać:
 — Jakaż to sprawa ważna? czy rzeczywiście tak bardzo jest ważną?
 — Otóż uważacie: przedewszystkiem ośmielam się oświadczyć wam, kochany przyjacielu i dobrodzieju, Iwanie Iwanowiczu, że wy... co się mnie tyczy, nic tu nie mam; ale względy państwowe tego wymagają... wy naruszyliście porządek bezpieczeństwa publicznego.
 — Co też wam, Pietrze Fedorowiczu? Pojąć mi trudno...
 — Ależ zmiłujcie się, Iwanie Iwanowiczu! Jakże tu nie pojąć? Wszakże własne wasze zwierzę porwało bardzo ważny papier rządowy! I po tem wszystkiem powiedzieć: „Pojąć trudno!?“
 — Jakie zwierzę?
 — Za pozwoleniem powiedziawszy: wasza własna bura świnia.
 — Cóż ja tu winien jestem? Dla czego stróż sądowy drzwi nie zamyka?
 — Ależ, Iwanie Iwanowiczu, ponieważ to wasza własna świnia, a więc znaczy... wy jesteście winni.
 — Dziękuję pokornie, żeście mnie porównali ze świnią!
 — O, co tego — to już nie mówiłem, Iwanie Iwanowiczu! Dalibóg nie mówiłem! Zechciejcie sami rzecz tę osądzić sumiennie. Wiadomo wam bez wątpienia, że zgodnie z zamiarem władz wyższych, nie wolno do miasta, a tem bardziej na główne jego ulice, puszczać samopas żadnego zgoła bydła. Zgodzicie się przeto sami, że to rzecz zabroniona?