jako walka o wykształcenie, walka o prawa cywilne i polityczne i walka o niezależny byt materyalny.
Idee wyzwolenia kobiety, zrodzone bezpośrednio przed i podczas rewolucyi we Francyi, rozszerzyły się wnet i na inne kraje, a gdy już wśród kobiet wszystkich sfer grunt w ten sposób był przygotowany, wystarczyło energiczne i odważne wystąpienie kilku wybitnych jednostek, by wywołać silny, wytrwały i poważny ruch kobiecy.
Na uwagę zasługuje przedewszystkiem kilka osobistości, które w trzech głównych krajach kulturnych: Francyi, Anglii i Niemczech przyczyniły się słowem lub czynem do rozwoju tego ruchu.
Ostatni z wielkich francuskich filozofów oświecenia, Condorcet, w pismach swoich wypowiadał przekonania, które w owym czasie wywołały ogromną senzacyę. Wychodząc z założenia, że kobiety są tak samo jak mężczyźni istotami czującemi, obdarzonemi rozumem i zdolnemi do wysokich idei, twierdzi on, że należą im się te same prawa, co mężczyźnie. Żąda zatem dla nich czynnego i biernego prawa wyborczego, dostępu do wszystkich urzędów i uczestnictwa we wszystkich prawach cywilnych. Zdaniem jego zasada równości, postawiona przez rewolucyę, została
