byłá lat pieźdźieśiąt, dopiero zgodną była do tych głębokich (do ziamy) táiemnic. Tego Apollina Oraculum Auguſtus Ceſarz rádząc ſię, ktoby po nim ná Rządy Romani Imperij ná ten czas in Summo flore będącego, miał bydź Succeſſorem, kiedy kilka rázy powtarzá Hecatomben, to ieſt ze ſtu bydląt zábitych ofiáry, tantem z trudnośćią tákową odnioſł finalną rezolucyę, álbo Oraculum.
Me Puer Hæbreus jubet hinc DEUS ille Deorum,
Tartareas remeare Domos, hac æde relictâ;
Poſt ergo ora tenens, altaria noſtra relinquas.
Jákoż tylko ſię CHRYSTUS Pan, prawdźiwy Pan Pánuiących, Krol Krolow, á prawdźiwiey mowiąc DEUS Deorum w Ciele pokazał Ludzkim, Słowo Przedwieczne ná Swiećie ſię odezwáło, te Oraculum zámilkneło, y ſam Bałwan teyże obalił ſię nocy.
Kiedy też Templum Pacis wielkim kuńſztem, y koſztem w Rzymie zákłádali Rzymiánie, tegoż Apollina (teſte Innocentiô III) rádźili ſię iák długo tá Fabryká miałá ſię w Rzymie konſerwowáć? Odpowiedźiał Apollo: Donec Virgo pariet. Zdáło ſię Rzymianom Boſkich Táiemnic nie świádomym, ile w Pogáńſwie coś nigdy nie podobnego, aby Panná mogła rodźić, więc ták ſobie te Oraculum interpretowáli, że iák to rzecz niepodobna náturlnie, żeby Pánná w nienáruſzonym Pánieńſwie mogłá płod wydáć, ták y to niepodobna, áby ten Kośćioł Pokoiu, miał bydź kiedy zruynowány, dla czego názwáli go Templum Pacis Æternum. Ale ieno ſię CHRYSTUS Národźił BOG Wſzechmocny, Kośćioł Pokoiu bydź wiecznym przeſtał, w ſwoich ruinách ſię pochowaſzy, Nowemu Krolowi Pokoiu lecąc in adorationem, ktorego y teraz w Rzymie extant rudera.
Tenże Apollo Delphicus o zburzeniu Inſuły Delos ſwoie wydał Oraculum, u Herodotá y Majoluſa położone:
Et Delon, quamvis ſit adhuc immota, movebo.
Było y Teſſálow Oraculum iákiegoś Bożká, ktore o ćiężkiey Lácedemończykow klęſce y upadku, á Ateńczykow felici ſucceſſu wydało effatum, áby caverent Leutricam cladem, ktorey że ſię nie ſtrzegli Lacones, ták ná gło-
