Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/103

 — Jak ty się nudzisz! — mówił tonem litości. Lecz irytowała go jej głupota; był wobec niej bezradny. Wyszedł.
 Pobiegła za nim i sprowadziła z powrotem do pokoju.
 — Zostań! Zbyt często pozostawiasz mnie z memi myślami.
 Oparła się oboma rękami mocno o jego ramiona i patrzyła mu w oczy.
 — Nie chcesz się ze mną ożenić?
 I zanim mógł odpowiedzieć:
 — Zastanów się, zanim odpowiesz! Znamy się tak dawno, a przecież mam wrażenie, jakobyś się nigdy wiele o mnie nie troszczył.
 — Pojmuję cię coraz mniej.
 Ujął ją za rękę.
 — Czy mogę teraz odejść?
 — Tak — odparła takim tonem że wzdrygnął się.
 Gdy się nazajutrz obudził, nie było jej. Zostawiła list:
 „Nie kochasz mnie więcej, uwalniam cię od siebie. Idę z mężczyzną, którego nie kocham, który się jednak ze mną ożeni“.
 Oparł się o stół, miał zawrót głowy. A jednak poszedł do pracy, jak codzień. W południe, gdy wrócił, miał gorączkę. Przezwyciężył się, kazał osiodłać konia i pocwałował. Gorączka wróciła, opuściła, wróciła znowu, wreszcie musiał jej ulec. Pozostał w sypialni; zamknął okiennice.
 Koledzy zajęli się nim. Jeden z nich, zamieszka-