Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/107

 — Jakiś ty twardy, nieugięty — mruczała i rysy jej twarzy stały się ostre.
 Ujrzał zmęczoną, strawioną namiętnością twarz jej. Pomyślał:
 — Gdybym ją zatrzymał, byłbym za dziesięć lat jeszcze młodym, zaś ona starą kobietą... Co za myśli mnie ogarniają!
 Odwrócił się i ukrył twarz w rękach.
 Poczęła znowu:
 — Chwila zapomnienia po tylu latach wspólnego życia i ty mnie potępiasz tak bezlitośnie.
 Podniosła głos. Wzrok jej zapłonął nienawiścią.
 — Ty mnie kochałeś tylko z urażonej dumy, z samolubstwa, na przekór ojcu i światu.
 Uniosła ciało na łóżku. Pochyliła się wprzód. Dłoń zacisnęła kurczowo.
 — Nienawidzę cię! — krzyknęła.
 — A ty? — rzekł; twarz miał trupiobladą. — Mógłbym ci odpowiedzieć: czy ty nie kochałaś mnie tylko tak długo, jak długo nas prześladowano?
 Zawołała:
 — Nie! Nie!
 I nagle cicho, opadłszy w poduszki:
 — Naprawdę? A więc to tak? Wrogie uczucia zagnieździły się w naszych sercach?
 Nagle objęła ramionami jego ciało:
 — Nie chcę! Nie chcę pójść na dno! Nie opuścisz mnie... mówię ci przecież, że jestem twoja. Słyszysz? Wstanę, jestem zdrowa, pojedziemy, będę z tobą pracowała, jestem twoja żona!