Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/134

 — Powinien był pan mnie przeprosić, mój panie, uderzył mnie pan w pierś!
 — Nie mam ochoty nikogo przepraszać — rzekł jaśnie pan — miałem partję wygraną, a pan mi przeszkodził, tamci teraz robią karambole.
 — Musi mnie pan przeprosić — powtórzył młodzieniec.
 — Wynoś się pan! — zawołał jaśnie pan — co za natarczywy człowiek! — i patrzył wciąż na toczące się po bilardzie kule!
 Niechludow przystąpił jeszcze bliżej i ujął go za ramię.
 — Jest pan łajdakiem, wielmożny panie! — zawołał.
 Oczy mu płonęły; wyglądał tak, jakby chciał tamtego zjeść. Jaśnie pan był silnym, okazałym mężczyzną.
 — Co? — ryknął — ja łajdakiem? — i rzucił się na niego.
 Wszyscy obecni przyskoczyli i rozdzielili ich.
 Niechludow rzekł;
 — Musi mi dać satysfakcję, obraził mnie.
 — Ani mi na myśl przychodzi — odparł jaśnie pan — takiemu żółtodzióbowi nie daję satysfakcji. Mogę mu najwyżej wytargać uszy.
 — Jeśli mi pan nie chce dać satysfakcji, nie jest pan szlachcicem.
 Miał łzy w oczach.
 — Jesteś żółtodziubem i nie możesz mnie obrazić.