Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/135

 Rozdzielono ich i sprowadzono do osobnych sal. Niechludow i książę byli przyjaciółmi.
 — Pójdź — rzekł Niechludow — na miłość boską, namów go...
 Książę poszedł. Jaśnie pan odparł:
 — Nie boję się, ale z takim żółtodziubem nie wdaję się w żadne afery. Nie chcę. Dla mnie sprawa jest zakończona.
 Mówili jeszcze długo ze sobą, a potem zamilkli. Od tego czasu przestał jaśnie pan do naszego lokalu przychodzić.
 Gdy chodziło o takie sprawy, był Niechludow bardzo czupurny, istny kogucik, miał dużo ambicji; ale co się tyczy pewnej innej rzeczy, był jeszcze dzieckiem, nic nie wiedział. Przypominam sobie następujące zdarzenie:
 — Kogo masz tu w mieście? — zapytał książę Niechludowa.
 — Co? nikogo?
 — Pocóż?
 — Co znaczy: pocóż?
 — Dotychczas tak żyłem. Dlaczegóżby nie miało i dalej tak być?
 — Co znaczy: tak żyłem? Niemożliwe!
 I roześmiał się głośno. Pan z wielkim wąsem śmiał się również. Kpili z niego widocznie.
 — A więc nigdy? — pytają.
 — Nigdy.
 Śmieją się do rozpuku. Zrozumiałem oczywiście