Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/136

natychmiast dlaczego się zeń tak wyśmiewają. Czekam, co z tego dalej będzie.
 — Pojedziemy tam — mówi książę — natychmiast.
 — Nie, absolutnie nie!
 — Ależ, daj pokój! to śmieszne. Pojedziemy!
 Pojechali.
 Wrócili po pierwszej. Zasiedli do stołu, by się pożywić. Było ich wielu: Atanow, książę Razin, hrabia Szustach, Mirzow. Wszyscy gratulowali Niechludowowi i śmieli się. Wezwali mnie; widzę, są bardzo weseli.
 — Gratuluj panu Niechludowowi — mówią.
 — Czego mam gratulować? — pytam.
 Jakże to wyrazili? „uświadomienia“, czy też „inauguracji“, nie pamiętam więcej.
 — Mam zaszczyt pogratulować — rzekłem.
 Ale on siedział czerwony, jak ćwikła i uśmiechał się.
 Poszli potem do sali bilardowej. Wszyscy byli bardzo ożywieni, tylko on smutny. Powiedział:
 — Wam chce się śmiać, a mnie smutno na duszy. Dlaczego to zrobiłem? Tobie, książę i mnie samemu nigdy tego w życiu nie daruję.
 Rozpłakał się. Książę przystąpił do niego i rzekł:
 — Przestań mówić głupstwa! Pojedziemy do domu.
 — Nigdzie nie pojadę. Dlaczego to zrobiłem?
 Płacze i płacze. Nie odstępuje od bilardu, jeno wciąż płacze.