Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/139

szpony. Przychodzili codzień. Najpierw grali jedną lub i drugą partję w bilard a potem zawsze szli na górkę.
 Bóg wie, co tam było, ale Niechludow wkrótce się cały odmienił. Dawniej był modnie i schludnie ubrany, miał włosy ufryzowane; teraz tylko przedpołudniem miał elegancki wygląd; gdy wracał z górki, był, jakby przeobrażony.
 Razu pewnego zszedł z sali karcianej z księciem; był blady, wargi jego drżały.
 — Nie mogę — rzekł — pozwolić na takie słowa; jak on może mówić, że brak mi delikatności i że więcej ze mną grać nie będzie. Wypłaciłem mu dziesięć tysięcy rubli, mógłby więc w obecności innych być ostrożniejszy w słowach.
 — No, daj temu pokój — mówi książę — czy opłaca się gniewać się na takiego, jak Fedotka?
 — Nie! Nie zniosę takiego traktowania.
 — Daj pokój! Jakże można się tak poniżać, by wszczynać awanturę z Fedotką!
 — Ależ przecież obcy ludzie byli przy tem.
 — Tak? obcy? — powiada książę — jeśli tak, to natychmiast go zmuszę, by cię przeprosił.
 — Nie, nie chcę.
 Poczęli mówić po francusku; nic nie rozumiałem. Ale tego samego wieczora jedli z Fedotką kolację i przyjaźnili się dalej ze sobą.
 Dobrze. Razu jednego przyszedł sam.
 — Jak sądzisz — pyta — czy gram dobrze?
 Nasz zawód ma, jak wiadomo, to do siebie, że trzeba się do każdego zastosowywać. Mówię zatem: