Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/141

 Wygrałem znowu.
 — Dwieście czterdzieści na dwieście czterdzieści.
 — Czy nie będzie za dużo? — pytam.
 Milczy. Gramy. Znowu partja kończy się moją wygraną.
 — Czterysta ośmdziesiąt na czterysta ośmdziesiąt!
 — Jaśnie panie — mówię — nie chcę pana narażać na takie straty. Bądź pan łaskaw dać mi sto rubelków, a resztę darujmy sobie.
 Jakże mnie ofuknął! A był to przecież taki spokojny człowiek...
 — Graj porządnie, albo nie graj wcale!
 Widzę: nic nie poradzi.
 Chciałem przegrać. Nie. Wygrałem.
 — Słuchaj, Piotrze (nie nazywał mnie już Piotrusiem), nie mogę ci natychmiast wypłacić całej sumy; ale za dwa miesiące dam ci trzy tysiące“.
 Poczerwieniał cały; głos mu drżał.
 — Doskonale — jaśnie panie — powiadam.
 Postawiłem kij do kąta. Niechludow idzie wzdłuż sali tam i z powrotem, tam i z powrotem. Jest cały skąpany w pocie.
 — Piotrze — powiada — zagramy raz jeszcze o całą sumę.
 — Co? — powiadam — dalej grać?
 — Chodź, bądź łaskaw, mówi.
 Podaje mi sam kij. Wziąłem go; rzuciłem kule tak na bilard, że spadły na ziemię. Naturalnie, trzeba być w takich razach bezczelnym.