Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/148

 Niczego nie przeczuwając, przynoszę papier i kładę go w małym pokoiku na stole.
 — Oto przybory do pisania, jaśnie panie — powiadam.
 Zasiadł i począł pisać. Pisze i pisze; mruczy wciąż coś pod nosem. Potem powiada:
 — Spójrz, czy mój powóz zajechał.
 Było to w wieczór karnawałowy, nie było też ani jednego gościa, wszyscy byli na balach.
 Chciałem właśnie wyjść, by dowiedzieć się, czy powóz zajechał i byłem już koło drzwi, gdy słyszę, że woła mnie „Piotrusiu! Piotrusiu!“ głosem takim, jakby się czego przestraszył.
 Wracam. Widzę: jest blady, jak płótno, stoi i patrzy na mnie.
 — Jaśnie pan raczył wołać? — pytam,
 Milczy.
 — Czem mogę służyć? — powiadam.
 Milczy. Wreszcie:
 — Ach, tak! zagramy raz jeszcze — mówi.
 Dobrze. Wygrał partję.
 — Prawda — powiada, że nauczyłem się dobrze grać!
 — Tak — powiadam.
 — A więc, idź teraz — mówi — i dowiedz się, czy powóz zajechał.
 Poszedłem. Widzę: nie ma powozu. Wracam więc.
 Na schodach słyszę: jakby ktoś uderzył kijem bilardowym. Wchodzę do sali: czuć dziwny jakiś swąd.
 Niechludow leży na podłodze, pokrwawiony; obok