Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/161

wać. Ta zmiana temperatury!.. Muszę pójść... Gotówem ochrypnąć naprawdę.
 Wstał, sięgnął prawą ręką do kieszeni futra i wyjął biały karton, obwiedziony różowo-jedwabnym sznurkiem. Przez chwilę jakby się zastanawiał, potem szepnął, uśmiechając się przytem wymownie:
 — A tu jest to, czego sobie pani życzy.
 Mechanicznie wzięła pudełko.
 Na pożegnanie ujął jej rękę.
 — Jak chętnie ucałowałbym twe czoło, moje drogie dziecko! — szepnął.
 — Na miłość boską! — krzyknęła.
 — Ludzie na nas patrzą — mówił dalej spokojnie — do widzenia dziś w operze.
 I spiesznie wyszedł.
 Jak skamieniała patrzała za nim. „Dlaczego mnie tak traktuje“, przemknęło jej po głowie; była bliska płaczu.
 Całkiem oszołomiona wróciła do domu.
 Tu otworzyła pudełko. Upajający zapach kwiatów unosił się z wnętrza. Na górze leżał bilecik, a na nim były wypisane słowa:
 „Trzeba pamiętać o godzinie szczęścia“.
 Zaś pod biletem, na posłaniu ciemno-czerwonych róż leżał — klucz...

KONIEC