Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/42

 — Pani zgubiła to dzisiaj popołudniu na ulicy Cummor.
 Spojrzała na mnie z przerażeniem,
 — Co pani tam robiła? — spytałem.
 — Jakież pan ma prawo pytać mnie o to?
 — Prawo człowieka, który panią kocha. Przyszedłem tu dzisiaj, by prosić panią o jej rękę.
 Ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła płaczem.
 — Musi mi pani wszystko powiedzieć.
 Wstała, i patrząc mi prosto w oczy, rzekła:
 — Lordzie Murchison, ja nie mam nic do powiedzenia.
 — Poszłaś na jakieś spotkanie — krzyknąłem — oto twoja tajemnica!
 Zbladła strasznie, ale zaprzeczyła.
 — Nie byłam na żadnem spotkaniu
 — Czy nie możesz mi powiedzieć prawdy? — błagałem.
 — Powiedziałam całą prawdę.
 Oszalałem z rozpaczy; nie wiem dokładnie, co mówiłem, ale powiedziałem jej straszne rzeczy i uciekłem. Następnego dnia napisała do mnie. Odesłałem jej list nieodpieczętowany, i pojechałem z Coluillem do Norwegji. Gdy wróciłem, pierwsza rzecz, którą zobaczyłem w „Morning Post“, była wiadomość o śmierci lady Alroy. Zaziębiła się, dostała zapalenia płuc i po pięciodniowej chorobie umarła. Zamknąłem się w domu i nie chciałem widywać nikogo. Tak bardzo, tak szalenie ją kochałem! Mój Boże! jak ja tę kobietę kochałem!