bo najznakomitsi uczeni ówcześni, a między nimi Mabillon, jemu swe wykształcenie zawdzięczają. Najznakomitsze jego dzieło: Spicilegium, seu collectio veterum aliquot scriptorum, qui in Galliae bibliothecis, maxime Benedictinorum latuerunt (Parisiis 1655—1677. 13 vol. in 4° Tom I i II, wyd. 2-e 1665, tamże; Nova editio priore accuratior et infinitis prope mendis ad fidem mss. codd., quor. varias lectt. St. Balazius ac Edm. Martene collegerunt, expurgata per L. Fr. Jos. de la Barre. Paris 1723. 3. vol. fol.). Jest to zbiór dawnych kanonów, akt soborów, kronik, żywotów śś., listów, poezji, dyplomatów i t. p. materjałów do historyi kościelnej. Przedmowy i objaśnienia umieszczone przy pojedyńczych częściach Spicilegium, dowodzą niepospolitej erudycji i prawdziwej krytyki. Montfaucon zapowiedział przedruk tego dzieła, lecz obietnicy nie dotrzymał. Jednocześnie z Spicilegium prowadził d’Achery, razem z Mabillonem, wydawnictwo Actor. SS. Ord. S. Bened. Po wydaniu Spicilegium, postanowił odpocząć, aby się lepiej przygotować do śmierci. Lecz gdy ta zwlekała, ciągnął daléj rozpoczęte dzieło i zebrał materjały na 6 nowych tomów, a wtedy bliższym był śmierci niż mniemał (Tassin, Histoire de Savans de la Congreg. de S. Maure. vol. I.). Wydał jeszcze: List św. Barnaby (gr. i łac. Paris. 1645); Dzieła Lanfranka Kantuaryjskiego (ib. 1648), Dzieła Gwiberta de Novigento (ib. 1651), i ułożył spis dzieł ascetycznych, które się w pismach ojców św. znajdują (Asceticorum, vulgo spiritualium, opusculorum induculus. Paris. 1648. 1-a ed. 1671). Nie na samej przecież tylko naukowej pracy spędzał życie swoje d’Achery, bo jak był przewodnikiem uczonych w pracach naukowych, tak również sam świętobliwy, kierował sumieniem wielu pobożnych. Ob. Tassin 1. c. Du-Pin, Bibl. des auteurs eccles. XVII siècle t. 18. Le Cerf, Bibl. Des aut. d. 1. Congr. de St.-Maur 1726. Maugendre, Eloge d’Achery. Amiens. 1775. Valery, Corresp. de Mabil. Paris 1846. X. W. K.
Achimaas, hebr. Ahimaats. 1) ojciec Achinoamy, żony Saula (I Reg. 14, 50). — 2) Syn arcykapłana Sadoka, przychylny Dawidowi (II Reg. 15, 27.), za Salomona ustanowiony poborcą królewskim w Neftali (III Reg. 4, 7. 15). X. W. K.
Achimelech, v. Ahimelech, syn Achitoba, kapłan (arcykapłan). Mieszkał on w Noba, przy Arce przymierza, gdy przybył do niego Dawid, uciekający przed Saulem. Ach. sądząc, że Dawid przybywa za interessem królewskim, przyjął go gościnnie. Uwiadomiony o tém Saul przez Doega, idumejczyka, skazał Ach-a na śmierć, wraz z 84 kapłanami; w ubiorze kapłańskim ich zamordować kazał, a całe miasto Lewitów Nobe (w pokol. Benjamina) zburzył do szczętu. Ob. I Reg. 21 i 22. U Mar. 2, 26. nazywa się ten arcykapłan Abiatharem. Przypuścić zatem należy, że albo w tém miejscu wkradł się błąd, albo że Achimelech miał drugie imię Abiathar, razem ze swym synem (I Reg. 22, 20.), który zdołał uciec z owej rzezi i był przy boku Dawida. Również pomieszane są oba imiona ojca i syna w II Reg. 8, 17. I Par. 18, 16. X. W. K.
Achis, syn Maocha, filistyński król w Geth, dwa razy dawał przytułek Dawidowi, kiedy ten chronić się musiał przed zawziętością Saula (I. Król. 27, 2): pierwszy raz na krótko, ale drugi raz dłużej i to tak dalece, że w nim swego chciał miéć powiernika, dał mu w zarząd miasto Siceleg (Ziklag) i nawet chciał, żeby uczestniczył w wojnie pko Izraelowi; ale inni książęta filistyńscy nie chcieli na to pozwolić, bo niedowierzali
