łudnie położone, a 1 Mach. 13, 20 przekonywa, że leżało ono niedaleko Adiady.
Adramelech, hebr. Adrammelech. 1. Nazwa bóstwa assyryjskiego (Adar-malik, według napisów assyryjskich), które koloniści z Sefarvaim do Samarji z sobą przynieśli (IV Reg. 17, 31). Cześć mu oddawano taką samą, jak Molochowi (palono dzieci). Zdaje się, że w jego postaci czczono słońce. — 2. Syn i zabójca Sennaheryba, króla assyr., IV Reg. 19, 37. Isai. 37, 38. Cf. Schrader, Die Keilinschriften u. d. A. Test. s. 206. Kn.
Adramyttium, kolonja ateńska w wielkiej Myzji, na wschodnim brzegu odnogi Adramytyckiej, na przeciwko Lesbos, która razem z portem, noszącym dotąd to samo nazwisko, stanowiła dość znaczne i handlowe miasto i dziś jeszcze zajmuje znaczną przestrzeń. Uwięziony św. Paweł, na okręcie adramytyckim był przewieziony z Cezarei do Rzymu (Dz. Ap. 27, 2). Vulg. nazywa to miejsce Adrumetium.
Adrevaldus, zakon. św. Benedyka, z klaszt. Fleury, zkąd Floriacensis nazwany; żył ok. r. 890, za Ludwika Pobożnego. Zostawił po sobie teologiczny traktat o N. Sakramencie: 1) De Corpore et Sanguine Domini, contra Johannis Duns Scoti ineptias (ap. D’Achery, Spicilegium t. XII, noxa ed. t. I) i historyczne: 2) Historia translationis corporum S. Benedicti et S. Scholasticae (ap. Joan. a Bosco, Biblioth. Floriac.; ap. Bolland. Acta SS. 21 Mart., mylnie pod imieniem Adalberta Floriac. umieszczona; ap. Mabillon, Acta SS. Ord. S. Bened. saec. II.; wyjątki z niej ap. Bouquet, Recueil des histor. t. III; ap. Duchesne, Hist. Franc. Script. t. I i III). 3) De miraculis S. Benedicti ab. Cassinen.; dzieło to zostało tylko rozpoczęte przez Adrevalda (ap. Mabillon, Acta SS. Ord. Bened. saec. II); dokończył zaś księgę pierwszą, dodawszy dwa rozdziały, niejaki Adelerius, z tegoż klasztoru floriac.; w roku zaś 1005 dodał Aimoinus (ob.) księgę II i III. Po Aimoinie bezimienny pewien zakonnik napisał księgę IV, którą wierszem wydał, z dodaniem piątej księgi prozą, Rudolf Tortarius (ob. Tortarius i Aimoin); wyd. całe wyszło pierwszy raz p. t. Miracula S. Bened. in Gallia, scripta ab Adrevaldo etc. Paris 1605, powtórzone przez Bollandystów (op. c.) i Jana a Bosco (op. c.). Porówn. art. Aimoin. 4) Vita S. Aigulphi abbatis Lerinensis et mart. occisi a. 675 (bezimiennie i w skróceniu ap. Surium, De SS. Vitis. 3 Septemb.; całkowicie pod imieniem Adrevalda, ap. Mabillon l. c., Bolland. Acta SS. 3 Septemb.). Wszystkie wspomnione pisma A. są u Migne, Patrol, lat. curs. t. 124. X. W. K.
Adrjan I, Papież, rzymianin, wybrany r. 772, rządził Kościołem blisko 24 lat; był przyjacielem Karola W. Zagrożony potężnie i oblężony w Rzymie przez Dezyderjusza, króla Longobardów, Adrjan prosił o pomoc Karola, króla Franków. Ten r. 773 przyszedł z wojskiem, obalił królestwo Longobardów, potwierdził i powiększył nadania uczynione już Papieżowi przez ojca jego Pepina (r. 774). Adrjan i Karol poprzysięgli sobie wówczas wieczną przyjaźń i urządzono w Rzymie wielkie uroczystości na cześć Karola. We dwa lata później (776), Karol W. przybył powtórnie do Włoch, aby zasłonić Papieża od nieprzyjaciół: księcia neapolitańskiego i Benewentu, i Leona, arcybis. Rawenny. Karol odwiedził trzeci raz Adrjana r. 781. Wkrótce potém Adrjan, na prośby Ireny, cesarzowej greckiej, wysłał legatów na siódmy sobór powszechny, a drugi nicejski, r. 787, przeciwko obrazoburcom zwołany, i postanowienia jego zatwierdził. Togoż roku
