gdeburgu, która dopiero w 156 lat potém ukończoną została. Prócz tego, Albert wybudował prawie trzecią część miasta Magdeburga. Po śmierci Filipa szwabskiego, Albert, stosownie do życzenia Papieża, stanął po stronie Ottona, Welfa, ale wkrótce, zarówno jak i Papież, poróżnił się z tym obłudnym cesarzem i, wraz z Innocentym III, zaczął silnie popierać młodego Hohenstaufa Fryderyka II. Nawet najstraszniejsze spustoszenie magdeburskich posiadłości, jakiego się dopuścił Otton, niezdołało go od strony Fryderyka II oderwać. Umarł, za nim jeszcze poróżnienie Fryderyka II ze Stolicą Świętą doszło do szczytu, t. j. r. 1233. Poddani czcili go i kochali.
Albert z Medjolanu, kanonik rawennateński, wraz z Janem, arcyb. bremeń. (ob. t. a), wysłany przez Klemensa V 1309 r. do Polski, dla załatwienia zatargów Wład. Łokietka z krzyżakami.
Albertini Franc., jezuita. Albertini pochodził z Catanzara i był najpierw opatem bogatego klasztoru w królestwie Neapolitańskiém, następnie przeniósł się na małe probostwo, w okolicach rodzinnego miasta, a w końcu wstąpił do zakonu jezuitów. Tu poznano bliżej wysokie zdolności skromnego męża i oddano mu katedrę filozofji w Neapolu. Albertini pracował nietylko dla szkoły, lecz i dla nauki: badania jego skierowane były ku pogodzeniu filozofji z teologją. Myśli swoje wyłożył Albertini w dziele: Corrollariorum Theologicorum ex Principiis Philosophicis deductorum, tomi II, które wyszło w Neapolu w 1606 i w Lyonie 1610—1616. Oprócz tego głównego dzieła, napisał Albertini i inne: Apparatum Angelicum; Tractatus pius de Sancto Angelo Custode, panegiryk p. A. Spinelli, Franciszka a Paulo i t. d. Albertini um. w Neapolu 1619 r., jako uczony i świątobliwy kapłan.
Albertrandy Jan, syn malarza, mieszczanina warszawskiego, ur. się 1731 r. Zostawszy jezuitą, uczył w Pułtusku, w Płocku, Nieświeżu i Wilnie. Uporządkował przez kilka lat bibljotekę Załuskich. Jako nauczyciel Feliksa Łubieńskiego (późniejszego ministra sprawiedliwości), wnuka prymasa, jeździł z nim do Sieny i do Rzymu. Po powrocie (1773) był lektorem i bibljotekarzem królewskim. Wysłany przez króla do Włoch (1782), a następnie do Szwecji (1789), celem zbierania materjałów do dziejów polskich, oprócz innych nabytków, samych odpisów własnoręcznych zrobił on około dwustu woluminów. Z przedstawienia królewskiego został biskupem in partibus zenopolitańskim (1796). Wybrany na prezesa tow. przyjaciół nauk, był nim do śmierci (1808). Drukiem wydane są następne jego prace: Dzieje król. Polsk., Warsz. 1766, Lwów 1849; Dzieje rzeczp. rzymskiej, z franc. przez Maquer, 1767, Warsz. 2 tom.; Zbiór wiadom. gospod. Warsz. 1770; Zabytki starożytn. rzymskich w pieniądzach, Warsz. 1805. 3 t. Z rękopismów jego Onacewicz wydał: Panowanie Henr. Walez. i Stefana Bat., Warsz. 1823, 2 t.; Krak., 1849; Panow. Jana Kazim., J. Alb. i Aleks. Jagiellończyków, Warsz. 1827, 2 t.; Dwadzieścia sześć lat panow. Władysława Jagiełły, Wrocł. 1854. Wiele artykułów jego znajduje się w Monitorze od r. 1764, w Zabawach przyjemnych i pożytecznych, które po Naruszewiczu redagował, tudzież w Rocznikach Tow. Prz. N. Rękopism: Historja polska medalami zaświadczona, wydrukowany w dziele E. Raczyńskiego: Gabinet medalów polskich. Kaza-
