których św. Aleksy miał żyć i umrzeć za czasów Papieża Innocentego I (402—417). Wskazują Edessę, jako miejsce, dokąd się schronił po ucieczce z Rzymu i gdzie miał spędzić lat 17, a potém w Rzymie żył jeszcze lat 17. W Rzymie był bardzo wcześnie zbudowany kościół i klasztor na wzgórzu Awentyńskiém, pad wezwaniem tego świętego. Niektórzy krytycy błądzą, przenosząc historję św. Aleksego do Konstantynopola; inni znów mylą się, biorąc św. Aleksego za jedno ze św. Janem Kalybitą z Konstantynopola. Martyrologjum rzymskie, wspominając 17 Lipca św. Aleksego, dodaje, że ojcem jego był senator rzymski Eufemjan i że ciało jego przez Innocentego I, Papieża, z wielką czcią przeniesione zostało do kościoła św. Bonifacego, gdzie zasłynęło wieloma cudami. Grecy obchodzą pamiątkę św. Aleksego 17 Marca, w którym to dniu miał być pogrzebiony (ob. Bolland. pod d. 3 Kwietnia). (Schrödl).
Aleksy Bulgarzyn, na żądanie Jarosława I, w. księcia ruskiego, przysłany od Benedykta VIII 1201 r., jako pierwszy biskup kijowski, przed zawiścią miejscowego duchowieństwa ustąpił i umarł w Bulgarji. Cfr. Friese, De episcopatu Kioviensi commentatio.
Alemani (później Szwaby). Nazwę tego pokolenia germańskiego napotykamy w dziejach po raz pierwszy już w III w., za cesarza Karakalli, który nawet kazał nazywać siebie przydomkiem Alemanicus, gdyż mu się zdawało, iż pokonał tych barbarzyńców. Zamieszkiwali oni ziemie pomiędzy rzekami: Dunajem, Nekerem i Renem. Początki ich nawrócenia do chrystjanizmu datują się dopiero od r. 496, t. j. od bitwy pod Tolbiacum (Zülpich), w której pokonani przez Franków, od swoich zwycięzców przyjęli wiarę prawdziwą. W pierwszej półowie wieku VI napotykamy tam biskupstwo w Windonissie, w dzisiejszym kantonie Aargau i pierwszego znanego biskupa Bubulkusa na sob. w Epaon 517 r. Biskupstwo to przeniesione do Konstancji, jako bliższej, najwięcej przyczyniać się musiało do ugruntowania wiary w Alemanji. Wiele do nawrócenia tego ludu przyczynili się królowie Austrazji, mianowicie Klotarjusz I, Childebert II, Klotarjusz II, a najwięcej Dagobert W. w r. 630, przez wydane przez siebie prawo alemańskie (lex alemanica), mające szczególniej na celu wprowadzenie Alemanów do Kościoła (obszerniej patrz Hefele, Geschichte der Einführung d. christh. in südw. Deutschl. Tüb 1839). Pierwszym apostołem Alemanów był św. Fridolin, inaczej Fridolius (o. a.), irlandczyk, który w w. VI ogłaszał wiarę w Czarnym Lesie i w Szwajcarji, aż do krainy Glaris. Założył kościół św. Hilarego i klasztor żeński. W 100 lat później przybyli tu dwaj jeszcze apostołowie: śś. Kolumban i Gall. Opowiadali oni wiarę w w. VII około Zürich. Św. Gall założył tam klasztor. W Bryzgowji, w tymże samym czasie nauczał św. Trutpert, a św. Landolin z Irlandji w Szwarcwaldzie, gdzie też w w. VIII powstał obszerny klasztor, p. n. Mönchszell, przezwany później Ettenheimmünster od swego benefaktora Eddo, ówczesnego biskupa strasburgskiego. W w. VIII św. Pirminius podjął missję w okolicy jeziora Konstancjeńskiego i założył klasztor Reichenau. Ostatecznego nawrócenia tej krainy, jak i całych Niemiec, dokonał św. Bonifacy. (Hefele). X. M-i.
Alembek Fryderyk, kanonik przemyski, um. 1672. Pisał po łacinie diieła: Trzebiniana, zbiór przywilejów i dokumentów, tyczących się biskupstwa przemyskiego; 2) Annulus canonicalis (w rękopiśmie); 3) Gemma Eccl Cath.; 4) Quaestio de auct. infallibili Eccl. Catholicae; 5) Lib. pri-
