Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.1 153.jpeg

143

Alfons.

i bezbożność otwartą wypowiedziały wojnę Kościołowi, lecz nadto władze świeckie wszędzie stawały po stronie jego nieprzyjaciół. Z drugiej strony, wyjąwszy towarzystwo Jezusowe i niektóre klasztory św. Benedykta, wszystkie zgromadzenia zakonne utraciły ducha swych założycieli, odstąpiły od pierwotnej surowości i przeniewierzyły się swojej regule. Nie jeden téż dygnitarz Kościoła, przez zmysłowe i światowe życie swoje, zasłużył na surowe kary boskie, jakie ciężko uczuwać się dawały wiernym. W tak krytycznych czasach zjawia się św. Alfons, jako posłannik Boży, który świątobliwém życiem i głęboką nauką miał świadczyć o prawdzie, w obec błędu i fałszu. Alfons pochodził ze szlachetnych i pobożnych rodziców. Pierwsze zasady pobożności przejął od swej matki, która własnym przykładem gorącej wiary zaszczepiała cnotę w jego sercu. Później, pod gorliwym kierunkiem filipinów, przy wrodzonych swych zdolnościach i usilnej pracy, Alfons tak szybkie czynił postępy w naukach, że już w 16 roku życia otrzymał stopień doktora prawa. Za wolą rodziców zostawszy adwokatem, miał przed sobą otwartą drogę do najwyższych godności, tém pewniej, że z obszerną nauką łączył rozgłośną sławę rodowego nazwiska i rozliczne stosunki. Młody i miły adwokat zwrócił wkrótce na siebie uwagę wszystkich: jego uczoność i czystość życia jednały mu powszechną cześć i zaufanie. Świetnemi nadziejami upojony ojciec, już począł szukać dla syna żony, między najbogatszemi rodzinami kraju, gdy Bóg inne względem niego miał zamiary, powołując go do służby swojej. Gdy bowiem Alfons podjął się obrony bardzo ważnej sprawy, której pomyślne załatwienie rokowało mu największe korzyści i przegrał takową, skutkiem popełnionej pomyłki, tak dalece zniechęcił się w obranym zawodzie, iż pomimo oporu ojca, po publiczném wyznaniu swego błędu, porzucił urząd adwokata i wstąpił do stanu duchownego w 1725 r., mając 28 lat życia. Wyświęcony na kapłana, piękną i rozrzewniającą, a przy prostocie swojej gruntowną wymową sprowadzał liczne tłumy słuchaczów na swoje kazania. Wkrótce został missjonarzem w zgromadzeniu Propagandy w Neapolu i nawrócił dwóch słynnych rozbójników, którzy później odznaczyli się żywotem pokutniczym. W towarzystwie kilku gorliwych kapłanów przebiegał wioski, zgromadzał kmiotków, uczył ich prawd zbawienia, wyszukując przedewszystkiém najuboższych i najczęściej opuszczonych. Widząc dobro ztąd wynikające, zachęcony przytém radami czcigodnej zakonnicy Marji Celesty Castarosa, zamyślił, celem utrwalenia takich missji, ustanowić zgromadzenie kapłanów, wyłącznie poświęcone opowiadaniu słowa Bożego prostaczkom i uczeniu dziatek. Jakoż d. 8 Listop. 1732 r. z dwunastu podobnych sobie kapłanów założył w Scala, w obwodzie Benewentu, kongregację Przenajświętszego Odkupiciela. We trzy lata założył drugą missję w Cionani, w djecezji Salerno. Regułę, przy pomocy kilku światłych osób nakreśloną przez Alfonsa, dla téj nowej kongregacji zatwierdził Benedykt XIV r. 1759. Alfons obrany został dożywotnim jeneralnym przełożonym tej kongregacji, która nosiła nazwę redemptorystów a niekiedy liguorjanów. Żaden z członków tego zgromadzenia, które wkrótce bardzo się rozszerzyło we Włoszech i w innych krajach, nie był od Alfonsa pokorniejszym i ostrzej nad niego nie martwił swego ciała. Upominaniem, ducha ewangelicznego pełném, pracował nad zaszczepieniem między uczniami swymi pokory, miłosierdzia i jedności; zaprawiał nowicjuszów do cnót ich powołania. Ustanowił rekolekcje i konferencje dla