moralnego wykształcenia narodu angielskiego. Nie mniejsze są zasługi jego i w sprawie podniesienia nauk: założył on bowiem w Oksfordzie wyższą szkołę i bibljotekę, w czém mu wielce pomagał Rzym; kilka klasztorów opatrzył ziemią i dochodami. Wielce leżała mu na sercu sprawa naukowego wykształcenia duchowieństwa, i w tym celu król nietylko młodych kleryków po łacinie uczyć kazał, lecz sam dawał przykład miłości do nauk, chwile wolne od rządzenia poświęcając grammatyce łacińskiej, jeometrji, jeografji i poezji. Znakomity król angielski podzielił dwadzieścia cztery godzin, z których doba się składa, na trzy równe części: pierwsze ośm godzin przeznaczał na cele religijne, drugie na sen, czytanie i rozrywki, trzecie na pracę około zarządu państwem. Do mierzenia czasu używał sześciu świec woskowych, z których każda cztery godziny paliła się. Utrzymują, że floty Alfred używał nietylko do obrony wybrzeży, lecz że ją wysyłał na odległe morza, do Norwegji, Laponji, a nawet do Indji Wschodnich. Z dzieł, które Alfred napisał, na szczególną uwagę zasługują: kronika angielska, zbiór praw zachodnich Saksonów, tłumaczenie dzieł historycznych Orozjusza i Bedy, Djalogów św. Grzegorza, Pociechy filozofji Boëcjusza i Psalmów Dawida. Z tego, cośmy powiedzieli o Alfredzie, pokazuje się, jak słusznie zyskał sobie przydomek Wielkiego, ten bogobojny syn Kościoła. Nie jest wiadomy z pewnością dzień i rok jego śmierci: jedni utrzymują, że um. 26, inni zaś, że 28 Paź. 900 lub 901 r. W dwóch saksońskich kalendarzach śmierć jego oznaczona jest pod 26 Paźdz. i dodany jest do jego imienia przymiotnik świętego. Wilson, w angielskiém Martyrologium, oznacza datę jego śmierci pod 28 Paźdz. Pomimo to zdaje się, że Kościół nigdy nie przyznał mu nazwy świętego, Historja imię wielkiego króla ze czcią zawsze wspominać będzie (Haas).
Alfred, kanonik z Beverley, także Aelfredus, Alverdus, Aluredus Beverlacensis), w pierwszej półowie XII w. żyjący w Anglji, jest autorem roczników W. Brytanji, p. t. Annales Britannici, albo Hisioriae de gestis regum Britanniae libri IX, gdzie zaczyna od Brutusa, a kończy na r. 1129. Historję tę, razem z Vita S. Joannis Beverlacensis i Deflorationes Galfridi, wydał Tomasz Hearne (Oxonii 1716). X. W. K.
Alfryk v. Elfryk arcyb. kantuar. † 1006 r., uważany mylnie za jedno z Alfrykiem Grammatykiem, opatem w Malmesbury i arcybiskupem yorkskim (Eboracensis), zmarłym r. 1051. Ten ostatni, oprócz wydania Grammatyki łacińsko saksońskiej, tłumaczył jeszcze na język saksoński niektóre pisma Donata, Pryscjana i Grzegorza Wielkiego Djalogi. Pisał też w tymże języku mowy kościelne i żywoty świętych. O obudwóch Alfrykach ob. Warthoni, Anglia sacra, t. I. s. 125. Cf. Migne, Patrologiae cursus, t. 139. Trzeciego zaś Alfryka, opata riewalskiego (Rhiedvallus), współczesnego z Elredem (ob. Aelredus), dzieła wydał także Migne, Patrol. t. 195. X. W. K.
Algerus Leodyjski (Liége, Lüttich). Sławny ten i bardzo wpływowy swego czasu człowiek, prawdopodobnie ur. w Liége pod koniec XI w. W tém mieście był scholastykiem przy kościele św. Bartłomieja, a później przy katedrze, gdzie przez 20 lat pracował. R. 1121 wstąpił do benedyktynów kluniaceńskich. Rok jego śmierci Cave, Doujat, Iselin i inni kładą na r. 1130, ale nie ma wątpliwości, że um. przed 1128, ponieważ list Piotra Czcigodnego do leodyjskiego biskupa Adalberona wspomina o Algerusie, jako już o zmarłym, a list ten musiał być pisany przed
