jego odnoszą się po większej części do teologji, filozofji i grammatyki. Objaśniał mianowicie Pismo Św. (Genezę, Psalmy, Pieśni, Ekkleziastesa i św. Jana Ewang.); pisał ascetyczne traktaty, i polemiczne przeciw Feliksom z Urgelu i Elipandowi; wykładał obrzędy (De divinis officiis, seu expositio Romani Ordinis; De ratione Septuagesimae etc.; De baptismi caeremoniis), Grammatykę, Retorykę, Djalektykę, homilje. Jemu także przypisują autorstwo tak zwanych Karolińskich ksiąg (ob.). Dla historji ważnemi są jego Epistolae, malujące dobrze ówczesny stan monarchji Karola W. Zostawił też żywot św. Willibrorda († 739), swego krewnego, również ważny pomnik historyczny. Żywoty śś. Richarjusza (Riquier) i Vedasta, opatów, przerobił z dawniejszych biografij tychże śś. Opera Alcuini wydał Froben (Ratisb. 1777, 4 t. fol.), przedrukował Migne, Patrolog. lat. tom. 100 — 101. Ob. F. Lorentz, Alkuins Leben, Halle 1829. Monnier, Alcuin et son influence chez les Franks, Paris 1853. Inne dzieła o nim ob. Bähr, Gesch. der Röm. Liter, in Karoling. Zeitalt, Carlsr. 1840. Wattenbach, Deutschl. Geschichtsquel. Fabricii, Bibl. lat. med. X. W. K.
Allacjusz Leon, lub Allacci, ur. się na wyspie Chio, z rodźiny greckiej, w dziewiątym roku dostał się do Kalabrji we Włoszech, gdzie pozyskał sobie względy rodziny Spinellich i odbywał nauki. W tym czasie prawdopodobnie wrócił na łono Kościoła katolickiego. Uczył się filozofji i teologji w kollegjum greckiém w Rzymie, następnie zaś, będąc jeszcze świeckim, został wybrany przez Bernarda Justiniani, biskupa Anglony, przy odnodze Tarento, na jeneralnego wikarjusza. Po dwuletniém pełnieniu tych powinności, wrócił do swojej ojczyzny, na żądanie Marka Justiniani, biskupa katolickiego na wyspie Chio. Po kilku latach udał się do Rzymu, gdzie ze szczególnym zapałem uczył się medycyny i otrzymał stopień doktora. Niedługo potém został mianowany professorem w kollegjum greckiém. W 1622 r. Grzegorz XV wysłał go do Niemiec, aby się zajął przeniesieniem bibljoteki z Heidelbergu do Rzymu, którą Maxymiljan bawarski podarował Papieżowi (Ob. Die Schenkung der Heidelberger Bibliothek przez Augustyna Theinera, München 1844). Wywiązał się szczęśliwie ze swej missji; ale śmierć Papieża pozbawiła go zasłużonej nagrody i Allacjusz zaledwie mógł wystarczyć potrzebom swego życia, przy pomocy kilku przychylnych sobie kardynałów. Nareszcie Aleksander VII mianował go kustoszem bibljoteki watykańskiej i na tym urzędzie um., mając 83 lat. Nic święcił się, i gdy Aleksander VII pytał go, czemu nie został księdzem? odpowiedział: Abym mógł się ożenić. A kiedy go pytano, czemu się nie ożenił? — Abym mógł zostać księdzem. Tak ustawicznie wahał się między światem a kapłaństwem. — Bronił jednak gorliwie katolickiej nauki i usiłował swych ziomków przywieść do jedności z Kościołem łac., już to nauką, już czynnie pomagając do ufundowania wielu kollegjow. Dowodził, że zawsze między kościołem wschodnim i zachodnim istniała jedność nauki i w tym celu napisał swe dzieło: De Ecelesiae occidentalis et orientalis perpetuo consensu, Coloniae 1648. W mniejszych rozmiarów traktacie: De utriusque Ecclesiae in dogmate de purgatorio consensione, Romae 1655, udowodnił zgodność greków i łacinników w nauce o czyścu. Allacjusz ogłosił wiele jeszcze innych pism, jak np.: Catena SS. Patrum in Jeremiam; Ortodoxae grecae eeclesiae scriptores; De octava synodo Photiana; Confutatio fabulae do Johanna Papissa, i dzieło w obronie soboru florenckiego przeciwko Robertowi Creyghton. Więcej szczegółów patrz
