a pałając żądzą opowiadania Ewangelji bałwochwalskim ludom Austrazji, prosił Papieża Marcina I o uwolnienie od obowiązków biskupich, co dopiero na powtórną prośbę w samym Rzymie otrzymał. Jeszcze czas pewien apostołował, później osiadł w klasztorze Elnones, w okolicach Tournay i zaprowadził tu surową karność. Um. r. 684. — Pamięć jego obchodzoną jest 6 Lutego. (Fritz). J.
Amaski Bazyli, unita, wydał: Interrogationes et responsiones de processione Spiritus S. a Patre et Filio, desumptae ac breviore et dilucidiore ordine digestae, ex libro Gennadii Scholarii, Patriarchae Constantinopolitani, in quo quinque capita defunduntur, quae in Sancta et oecumenica Florentina Synodo continentur (Wilno, w drukarni Radziwiłła 1581). — Książka ta wyszła powtórnie 1583 r., w przekładzie na język ruski, p. t.: Ispowiedanie o izchożdenii swiataho Ducha, drukowana w Ostrogu.
Amathitis, Amatyjska kraina, w której Jonatasz zastąpił drogę wojsku Demetrjusza (I Mach. 12, 25). Rozumieć przez nią należy nie okolice Amathus po za Jordanem leżące, o 21 mil na południe od Pelli (Hieron. Onom. t. wyr. Reland. Palaest. illust.), lecz raczej okolice Emat, późniejszej Epifanji nad Orontem. N.
Amazjasz, I. syn i następca Joasa, króla judzkiego (IV Kr. 12, 21; 14, 1. 2 Paral. 24, 27; 25, 1). Początkowo podobny był do ojca, szanował wiarę ojców, nie z całego jednakże serca, bo nie zniósł przecież wprowadzonych przez poprzednika ofiar na wyżynach. Morderców swego ojca śmiercią ukarał. Napadnięty przez Idumejczyków, prowadził z nimi pomyślną wojnę, zdobył nawet ich stolicę Petra, ale pokłonił się ich bogom i pomimo przestróg proroka, któremu pogroził biczowaniem, składał im ofiary (IV Kr. 14, 17. 2 Paral. 25, 5—16), przez co ściągnął na siebie niełaskę Bożą i powodzenia już dalej nie miał w niczém. Dumny swojém zwycięztwem nad Idumejczykami, wyzwał niebawem do walki izraelskiego króla Joasa, ale został od niego pobity pod Bet-Szemesz i do niewoli wzięty. Joas część murów Jerozolimy zniszczył, złoto, srebro i inne kosztowności świątyni i skarbu królewskiego zabrał, a nadto potomstwo królewskie, jako zakładników, do Samarji uprowadził (IV Kr. 14, 8. 2 Par. 25, 17). Amazjasz wypuszczony z niewoli, panował jeszcze lat 15. W 29 roku panowania, niechęć ku niemu w narodzie wzrosła do tego stopnia, że w Jerozolimie sprzysiężono się przeciwko niemu: uszedł tedy ze stolicy do Lachis, lecz doścignięty i zabity został. Następcą jego był Azarjasz (IV Kr. 14, 21. 2 Par. 55, 25). 2. pogański kapłan w Bethel, który, przed królem Jeroboamem II, deuuncjował proroka Amosa, chcąc sparaliżować jego posłannictwo w Bethel; ale celu swojego nie osiągnął (Amos 7, 10). (Welte).
Ambicja. Ściśle biorąc, jest nieporządném pragnieniem czci, dostojeństw i znaczenia (inordinata cupiditas dignitatis, honoris et potentiae). Żeby zrozumiéć naturę ambicji, trzeba zwrócić uwagę na dwie rzeczy: najprzód, że to, za co od ludzi bywa kto szanowany, czczony, pochodzi od Boga, jest jego darem, a więc za to nie człowiekowi, ale głównie Bogu cześć się należy; powtóre, że Bóg udziela człowiekowi swych darów w tym celu, aby ten przez nie bliźnim stał się pożytecznym, a zatém o tyle można godziwie dbać o godność, o zewnętrzne znaki czci i uszanowania, o ile przez nie się otwiera droga ku służeniu bliźnim. Taki jest porządek, przez Stwórcę nakreślony. Pragnienie zaś i ubieganie się za honorami, szuka-
