Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.1 256.jpeg

246

Aniołowie.

masz duchami, czynisz gdy chcesz Aniołami, t. j. posłami Twymi.“ Tak i Paweł św. mówi o Aniołach: „Iżali wszyscy nie są duchowie usługujący, na posługę posłani dlat ych, którzy dziedzictwo zbawienia wziąść mają“ (Żyd. 1, 14). Z tego też powodu Pismo Św. niekiedy w szerszém znaczeniu i ludziom daje nazwę Aniołów: Aniołem zowie się u Malachjasza (Mal. 2, 7) kapłan; Aniołem w Ewangelji (Mat. 11, 10) Jan Chrzciciel; Aniołami nazywa Jan św. w Objawieniu (Objaw. 1, 2. 3. pass.) biskupów, do których przemawia; i sam Zbawiciel zapowiedziany jest u Izajasza (Iza. 9, 6) pod nazwą „Wielkiej Rady Anioła.“ W zwyczajném jednak Pisma Św. i Kościoła użyciu, wyraz ten Anioł oznacza one czyste, bez ciała duchy, które wola i wszechmocność Boga powołała do bytu na początku stworzenia, i wyższemi niż człowieka władzami duchownemi obdarzyła. Istnienie Aniołów, które sam już rozum uznaje za wysoce prawdopodobne i godne mądrości Bożej dopełnienie harmonji ogólnej stworzenia, jest dogmatem wiary katolickiej, opartym na niezliczonych a niewątpliwych świadectwach Pisma Św. Trudno nie już przytoczyć, ale i wymienić tylko wszystkie miejsca ksiąg świętych, w których jest w słowach wyraźnych mowa o Aniołach. W Starym Zakonie, Anioł pociesza i ratuje wygnaną na puszczę Agarę (Gen. 16, 7); Aniołowie nawiedzają Abrahama (tamże, 18) i Lota z pożaru Sodomy uprowadzają (tamże, 18, 19); Anioł zatrzymuje rękę Abrahama, na ofiarowanie Izaaka podniesioną (tamże, 22, 11); Aniołów widzi Jakób we śnie, po niebotycznej drabinie zstępujących i wstępujących (tamże, 28, 12), i z Aniołem walczy całą noc, i od Aniołów, spotkaniem z bratem swym Ezawem strwożony, pociechę i otuchę odbiera (tamże, 32, 1). Podobnież w Nowym Testamencie, Anioł zwiastuje Pannie Marji poczęcie się w Niej Syna Bożego; Anioł ostrzega Józefa o zasadzkach Heroda; Anioł w ogrójcu umacnia modlącego się Zbawiciela; Anioł od grobu Jego kamień odwala; Anioł Piotra z więzienia wyzwala i t. d. O czasie stworzenia Aniołów nic nam Pismo św. nie objawia; niektórzy ojcowie Kościoła mniemają, że Bóg stworzył te duchy niebieskie pierwszego dnia stworzenia, kiedy wyrzekł te słowa: „Niech się stanie światłość;“ lecz według orzeczenia soboru laterańskiego IV (c. 1), stworzenie świata duchowego miało miejsce przed stworzeniem wszelkiej substancji materjalnej. Duchowość i doskonałość natury anielskiej, jest dogmatem wiary katolickiej. Aniołowie są czyste duchy bez ciała, choć do czasu, jak o tém często wspomina Pismo Św., mogą przybrać na się postać ludzką, dla widomego, z rozkazu Boga, ukazania się ludziom i przestawania z nimi. Ojcowie i doktorowie Kościoła są w tym względzie jednomyślni, a lubo niektórzy z nich, jak święci: Justyn, Ireneusz i Cezary, zdają się Aniołom przypisywać ciało, wszakże i oni nic innego przez to nie rozumieją, jak ciało uwielbione, duchowe, albo eteryczną jakoby szatę i powlokę. Względna także, a nierównie wyższa od ludzkiej, doskonałość Aniołów, bystrość rozumu, szerokość wiedzy, moc i potęga, żadnej, według niezliczonych świadectw Pisma św., nie ulega wątpliwości. Doskonałość ta jednak, jak wszystko co stworzone, ograniczona: są tajemnice i dla nich nieprzeniknione (I Piotr 1, 12; Mar. 13, 32) i wyroki Boże, których czas spełnienia im nieznany (Mat. 24, 36); a choć taka ich siła, że jeden Anioł mógł pobić jednej nocy wszystkie pierworodne egipskie (Exod. 13, 2), albo zwalczyć 180,000 wojska Sennacheryba (II Mach. 15, 22), wszakże nie jest to moc twórcza, ale wszechmocności i woli Stwórcy poddana. Nad te dary, do samej natury aniel-