Annon albo Hanno II (święty), arcyb. i elektor koloński, pochodził ze szlachetnego rodu Steusslingen. Opowiadania o jego młodości nie są pewne. Około r. 1050 A. zjawia się na dworze Henryka III i tu odznacza się cnotami kapłańskiemi, niepospolitą wymową i zdolnością w kierowaniu sprawami publicznemi. R. 1056 zostaje arcybiskupem kolońskim i aż do śmierci (r. 1075) zarządza archidjecezją, w duchu Grzegorza VII, pracując nieustannie nad poprawą obyczajów duchowieństwa i walcząc energicznie przeciw świętokupstwu i nałożnictwu. Kolonja zawdzięcza mu wiele kościołów i uposażeń. Działalność Annona nie ograniczała się zarządem archidjecezją. Od r. 1062, zostawszy opiekunem małoletniego cesarza Henryka IV, wielki wpływ wywierał na sprawy państwa i Kościoła. Niejednokrotnie wzywany był do Włoch, dla narad z Papieżami, a głos jego, tak we Włoszech jak i w Niemczech, był szanowany. Na bardzo krotki czas, opiekę nad młodym cesarzem i zarząd państwa przywłaszczył sobie Adelbert bremeński; po jego zaś śmierci, na usilne prośby pełnoletniego już Henryka, Annon, wspólnie z nim, zarządzając państwem, odznaczył się mądrością i bezstronném wymiarem sprawiedliwości. Przedewszystkiém zaś starał się pogodzić cesarza z Papieżem i ze wszystkimi jego przeciwnikami, oraz powstrzymywać go od niesprawiedliwości i nierozumnych wybryków. W końcu widząc, jak bezskuteczne nieraz były jego najlepsze chęci, znużony daremnemi usiłowaniami, usunął się A. od spraw publicznych 1073. Znakomity historyk protestancki Voigt, tak się o nim wyraża: „Żaden z książąt całego państwa nie wyrównał mu, pod względem doświadczenia i przenikliwości w polityce, prawości w postępowaniu, wykształcenia umysłowego i troskliwości o dobrobyt ludu.“ Współcześni Annona wielkie oddają mu pochwały: nazywają go djamentem najcenniejszym, kwiatem i światłem Niemiec. Grzegorz VII pokładał w nim zupełne zaufanie. Kościół pamiątkę św. Annona obchodzi 4 Grudnia. Wysławiano go już w starożytnych pieśniach, noszących jego imię, a znajdujących się w dziele Schillera, p. t.: Tesaurus Antiq. Teut. t. I i w Teutsch. Magazin z r. 1791. Cf. Lambertus Schaffnab. i Voigt, Gregor VII. (Hefele). J.
Annotinum Pascha, w średnich wiekach rocznica Wielkanocy, obchodzonej w roku poprzednim. Officjum na ten dzień bywało to samo, co i na Wielkanoc. Jeżeli rocznica wypadała w wielki post, to nie obchodzono jej wcale. Co do dnia, zdaje się, że nie było jednostajności: w jednych bowiem miejscach odprawiano Pascha an. w niedzielę; gdzieindziej w sobotę. Była to zresztą uroczystość neofitów. W czasach bowiem, kiedy chrzest udzielany bywał publicznie w wielką sobotę i to, po większej części dorosłym, ci, na dowód swej wdzięczności, za tę łaskę, zbierali się w rocznicę swego chrztu do kościoła, z rodzicami chrzestnemi, słuchali Mszy ś., na niej kommunikowali, a potém kończyli dzień agapą. Kiedy zaś później więcej chrzczono dzieci, niż dorosłych, Pas. an. poczęło iść w zaniedbanie, tak, iż w XI w. zdaje się, że zupełnie ustało. Św. Karol Boromeusz, na synodzie medjolańskim VI (cap. 8), usiłował wznowić ten zwyczaj, pragnąc, aby każdy wierny obchodził rocznicę swego chrztu. Cf. Binterim, Denkwürdigkeiten t. V cz. I p. 245. X. W. K.
Annuncjady (Zwiastowania Marji). Jest to nazwa sardyńskiego orderu i dwóch klasztornych zakonów żeńskich, z których pierwszy wziął początek we Francji, drugi zaś we Włoszech północnych. 1. Annuncjady francuzkie zostały założone przez Joannę de Valois, córkę Ludwika XI,
