króla franc. Joanna była żoną Ludwika, księcia Orleańskiego, który po śmierci brata swojego Karola VIII, wstąpiwszy na tron, domagał się rozwodu, aby mógł pojąć za żonę wdowę po Karolu VIII, w której oddawna był rozmiłowany. Ludwik złożył przysięgę, że został zmuszony przez swojego brata Karola, do zawarcia związków małżeńskich z Joanną, i że nigdy z nią nie miał stosunku małżeńskiego. W skutek tego Aleksander VI, Papież, małżeństwo rozwiązał. Cnotliwa Joanna, idąc za radą świętego Franciszka z Pauli, udała się do miasta Bourges i tam 1500 r. założyła zakon panien dziesięciu snów Marji, czyli Zwiastowania. Cnotami temi, jakie nowe zakonnice, dziewice szlacheckiego rodu, miały obowiązek naśladować, były: czystość, roztropność, pokora, wiara, pobożność, posłuszeństwo, ubóstwo, cierpliwość, bojaźń Boża, miłosierdzie. Wszystko w życiu tych zakonnic, ich ubiór, ich zajęcia, szczegółowe przepisy, reguły, przypominało im obowiązek praktykowania tych cnót. Aleksander VI 1501 r. potwierdził tymczasowo nowy zakon, który następnie 1517 r. od Leona X uzyskał stanowcze zatwierdzenie, z poddaniem go pod kierunek duchowny franciszkanów. Cf. Hélyot, Hist. des ordres monast t. V, r. 47; i Fehr Mönchsorden cz. II. s. 23 — 2. Drugi zakon annucjad nosi przydomek niebieskich i został założony przez Marję Wiktorję Fornari Z Genui. Marja Fornari ur. 1562, była jeszcze bardzo młodziutka, kiedy zapragnęła wstąpić do klasztory; ale przez posłuszeństwo dla swych rodziców wyszła za mąż za szlachcica genueńskiego Angelo Strato, i z tego małżeństwa, w ciągu lat dziewięciu doczekała się kilkorga dzieci. Po śmierci swojego męża, po wyposażeniu swych dzieci i wstąpieniu niektórych z nich do klasztoru, sama r. 1604, wspólnie z jedną ze swych przyjaciółek, bardzo bogatą Wincentyną Lomellini, założyła klasztor, którego zakonnice, oprócz zwykłych ślubów, czyniły czwarty ślub, w przedmiocie zachowywania ścisłej klauzury i zobowiązały się nadto, robotami ręcznemi do zaopatrywania w bieliznę kościelną najuboższych kościołów. Wkrótce w różnych stronach pozakładano podobne klasztory, i tym sposobem powstał nowy zakon, który, w najświetniejszych czasach swojego istnienia, liczył około 50 domów, po największej części we Włoszech, kilka zaś ich było we Francji i Anglii. Nazwa ich annuncjad ztąd pochodzi, że ich ubiór był koloru niebieskiego, dla ustawicznego im przypominania prawdziwej ojczyzny. W Rzymie nazywają je Turchine, to jest „błękitnemi“. Zakon ten utrzymywał do ostatnich czasów dom swój główny w Genui. Klasztory jego we Francji zniesione zostały w czasie rewolucji; jednakże zakon, ostatniemi czasy, został przywrócony, i założono dwa klasztory annuncjad: jeden w Boulogne—sur—Mer, drugi w Villeneuve, w djecezji agineńskiej (Agen). Cf. Fehr. l. c. p. 24—26; S. Aloyse, Statistik. p. 505. M.
Annus carentiae. Tak nazywał się rok, przez który, albo przez część którego, nowo wchodzący do niektórych kapituł członkowie, pomimo rezydencji i spełniania obowiązków, nie pobierali należących do nich dochodów, lecz te na fabrykę na massę kapitulną, dla Papieża lub biskupa były użyte. Ten niedobór (carentia) dochodów dał najprzód nazwę rokowi, w którym miał miejsce, a potém oznaczono nim same niepobierane dochody.
Annus decretorius, rok normalny. Tak nazywał się r. 1624, ponieważ był on terminem decydującym, co do wielu stosunków prawnych
