Całe pokolenia Barytów, Taunchitów i Taglebitów wyznawały naukę Chrystusa, a przed samém urodzeniem się Mahometa inny król Hiry, Noman, przyjął Chrzest św. (Pococke, Specim. hist. Arab. p. 72). R. 522 żydowski król w Jemen, Dsu-Nowas, rozpoczął tak okrutne prześladowania przeciwko chrześcjanom, że to skłoniło króla Etjopji do wypowiedzenia mu wojny i położenia końca srogiemu uciemiężeniu (Fleury, H. E. lib. XXI). W Arabji wszakże, więcej niż w innych krajach, nauka chrześcjańska uległa skażeniu heretyckiemu, a zatém poszedł upadek pobożności i obyczajów. Wypędzani zkądinąd heretycy i herezjarchowie tu znajdowali przytułek, tak, iż niektórzy ojcowie Kościoła nazywają Arabję główném siedliskiem herezji. W północnej i północo-zachodniej części rozszerzył się szczególniej nestorjanizm, na południu zaś monofizytyzm. Łatwo więc pojąć, dla czego Kościół chrześcjański w Arabji, odcięty od źródła religijnego życia, prawie bez oporu uległ pod naciskiem islamizmu. Z początku tolerowano chrześcjan, później wszelkie trudności wyznawaniu ich religji stawiano, w końcu orężem ich zmuszono do przejścia na islam. Tym sposobem chrześcjaństwo w Arabji znikło prawie bez śladu. Późniejsze usiłowania pojedyńczych missjonarzy trwałego nie wydały owocu i Arabja po dziś dzień pozostaje niechrześcjańską. (Fritz). J. N.
Arad, rezydencja jednego z królów chananejskich. Miasto to opierało się przejściu Izraelitów, idących z Egiptu (Num 21, 13); zdobyte jeszcze przez Mojżesza, dostało się pokoleniu Judy (Joz. 12, 14). Podług Euzebjusza i św. Hieronima, leżało o 20 mil na południe od Hebronu, o cztery mile od Maty, w pobliżu pustyni Kadesz. Za królestwa Jerozolimskiego miało osobnego biskupa, zależnego od metropolji w Petra.
Aradon, albo Aradus (I Mach. 15, 23), prawdopodobnie to samo co Arvod (Gen. 10, 18. i Ezech. 27, 8—11), miasto na wyspie tego nazwiska, na północ fenicyjskiego Tripolis, wybudowane, podług Strabona (Geograph. XVI. 2, 13), przez wychodzców z Sydonu. Dawniej było dosyć znaczne; mieszkańcy uchodzili za biegłych marynarzy (Ezech. 27, 8—11), trudnili się handlem i, podług Arrjana (Alex. 11, 90) i świadectwa znalezionego numizmatu (Michaelis, Orient. Bibl. VIII. 17), mieli osobnego króla. Za Machabeuszów, byli sprzymierzeni z Rzymianami (I Mach. 15, 23). Za królestwa Jerozolimskiego Aradon stanowiło osobną djecezję, zależną od patrjarchy w Antjochji. Dziś Rowad albo Rowaida.
Aram, oznacza w księgach St. Test. Syrję i Mezopotamję, razem wzięte; obejmuje przeto kraje leżące pomiędzy Taurusem, Fenicją, Palestyną, Arabją i Tygrem. Część tej wielkiej przestrzeni, zawarta pomiędzy Tygrem i Eufratem, nazywana u Greków, w deutero-kanonicznych księgach i w N. Test. Mezopotamją, nazywa się w hebrajskich księgach St. Test. Aram naharaim, t.j. Aram rzeczną, międzyrzeczną (ob. Mezopotamja). Aram z tej strony Eufratu, przez Greków nazwana Syrją, obejmowała różne kraje, nie rozciągało się jednak jej znaczenie nigdy tak daleko, jak u późniejszych greckich i rzymskich pisarzy, u których Syrją nazywa się cala przestrzeń, od międzymorza Suez aż do Tauru, i od morza Śródziemnego aż do Eufratu, tak, że Palestyna i Fenicja stanowiły także część tej Syrji. W Star. Test. zaś Aram obejmowało tylko przestrzeń, zawartą pomiędzy morzem Środziemném, Fenicją, Palestyną, Arabją, Eufratem i Taurusem. Klimat i grunt tego kraju bardzo jest rozmaity. Część położona nad morzem Środziemném jest wilgotna, ale bardzo żyzna; od wschodu przylegają
