trarcha Galilei, miał tego Aretasa córkę za żonę; lecz ją porzucił, pokochawszy się w Herodjadzie, żonie przyrodniego brata swego. Z tego powodu A. prowadził z Herodem wojnę (ok. r. 36 po Chr.) i wojsko jego zniósł do szczętu. Klęskę tę żydzi uważali jako karę Bożą, za zabójstwo św. Jana Chrzciciela, mówi Flawjusz (ib. 18, 7). Prawdopodobnie ten. sam A. trzymał w swej mocy Damaszek (należący do Rzymian), gdy Vitellius opuścił Syrję (r. 40). A. ustanowił tam swego etnarchę, który, na żądanie żydów, chciał schwytać św. Pawła (II Kor. 11, 32. Dz. Ap. 9, 24). Stolicą tych wszystkich Aretasów była Petra w Arabji. X. W. K.
Arfaxad, po hebr. Arfachszad, trzeci syn Sema (Gen. 10, 22). Od niego pochodzą w prostej linji: Abraham, Jakób, a tém samém cały ród izraelski. Urodził się we dwa lata po potopie i żył lat 438 (Gen. 11, 10—13).
Argob. 1 Wódz izraelski, 4 Kr. 15, 25. — 2. Okolica zajordańska, która w czasach przedizraelskich należała do królestwa Bazan (Deut. 1, 3. 4; 13), a po zdobyciu ziemi Chanaan do pokolenia Manasse (3 Kr. 4, 13). Za czasów Euzebjusza nosiła jeszcze jedna miejscowość, o 15 mil rzymskich od Gerazy oddalona, nazwę Ergab albo Ergaba (Onom. p. 395). Ślad tej nazwy przechował się jeszcze na nazwisku tamtejszej góry Arkub Massalubie.
Aribo Arbio, Arbo, Erbo, albo Haeres, Cyrinus, jak sam się w swoich dokumentach nazywa, był czwartym z rzędu biskupem Freisingenu, r. 764 do 784. Dzieckiem będąc, ocalony z wód wezbranej rzeki i oddany w opiekę św. Korbinjanowi, biskupowi frejsingeńskiemu, poświęcił życie swoje Bogu i Kościołowi. Był archiprezbyterem, potém opatem klasztoru Scharnitz, nareszcie biskupem frejsingenskim przez lat 20. Przeniósł do Freisingen kości św. Korbinjana, które wprzód spoczywały w Maïs, obok kości jego przyjaciela św. Walentyna, biskupa passawskiego, które, po wzięciu Maïs przez Lombardów, przeniesiono również do Trydentu, a ztamtąd do Passau. Przeniesienie relikwji św. Korbinjana odbyło się r. 738 albo 739, za zgodą kapituły i księcia Tassillona z Bawarji, który na tym obrzędzie był obecny. R. 772 (v. 769) Aribo wziął udział na sejmie (a nie na soborze) w Dingolfind. Obrady tego sejmu, podane przez Binterima w jego Historji soborów, rzucają światło na ówczesny stan społeczny. Często też zasiadał na synodach djecezjalnych i innych zebraniach duchowieństwa; fundował wiele klasztorów, budował i konsekrował wiele kościołów. Aribo i Wirgiljusz z Salzburga byli zaufanymi doradcami księcia Tassilona, który, gdyby był ich zawsze słuchał, nie byłby sobie i rodzinie smutnego zgotował losu. Cfr. Meichelbeck, Hist. Freising.. (Eberl.) X. M. G.
Ariston z Pelli (Aristo Pellaeus), miasta we wschodniej Palestynie za Jordanem, żyd nawrócony do wiary chrześcjańskiej, w pierwszej półowie II w. Św. Maksym wyznawca (Scholia ad Dionysium, de Mystica Theol. c. 1), żyjący w VI w., czytał Disputationem Papisci ac Jasonis, pisaną przez tego Aristona, i dodaje, że Clemens Alexandrinus in libro VI Hypotyposeon przypisywał tę dysputę św. Łukaszowi. Co do Jazona, Prawdopodobnie jest to ten, o którym Act. 17, 5. Rom. 16, 21. Papiscus zaś był żyd aleksandryjski. Z nim Jazon miał dysputę o prawdziwości religji chrześcjańskiej i nawrócił go. Acta tej disputationis wyszydzał Celsus, filozof pogański; lecz Origenes oddaje im pochwałę (contra Celsum, w półowie lib. IV). Czytał je także św. Hieronim (Quaestiones in Genes.),
