Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.1 581.jpeg

575

Babilon.

jest arabska, która przez ciąg 245 lat miała dać 9 królów Babilonowi. Uczeni jednak, jak Lenormant (Manuel de l'hist. d'Orient.) sądzą, że przez Arabów Assyryjczycy rozumieli Egipcjan. Według historyków greckich, przez najście Arabów do Babilonji, monarchja ta podzieloną została na kilka mniejszych państw. Djodor sycylijski opowiada, że Babilonja miała wtedy wiele miast ludnych, lecz mieszkańcy nie byli biegłymi w sztuce wojennej. Ninus tedy (kr. assyr.) uorganizował silną armję, z jej pomocą podbił Babilonję i od dynastji arabskiej wyswobodził (1310 przed Chr.). Po jego śmierci, Semiramida uczyniła Babilon stolicą królestwa Assyryjskiego. Ona to miała wynieść to miasto do godnej podziwu świetności: otoczyła je murem, na 360 stadjów (66,600 metrów) długim, a tak grubym, że na nim 6 wozów (według innych tylko dwa) wygodnie mijać się mogło, wysokim zaś miał być na 86 (według innych 25) metrów. Mury były z cegieł suszonych, połączone asfaltem i miały 250 wież, odpowiedniej wielkości. Potem w miejscu, gdzie Eufrat jest najwęższym, zbudowała most, 5 stadjów długi, na filarach z kamienia, po 12 stóp od siebie odległych, a po obu końcach tego mostu wystawiła dwa zamki obronne; brzegi Eufratu obwiodła bulwarem, na 160 stadjów długim; wreszcie, sprowadziwszy wodę z Eufratu, do umyślnie ku temu przyrządzonego rezerwoaru, w ciągu 7 dni, przez całą szerokość rzeki, w łożysku jej wykopała podziemną galerję, która tym sposobem tajemnie łączyła oba zamki, na końcach mostu będące. Dwie wspaniałe, miedziane bramy tej galerji, miały być jeszcze za czasów perskich. Zbudowała także w środku miasta świątynię Bela. Tak opisuje Djodor sycyl. Lecz opowiadanie to jest więcej niż wątpliwém, jak zaraz powiemy. Następcy Semiramidy mieszkali w Niniwie, a Babilonją rządzili satrapowie królów assyryjskich, może z tytułem królów. R. 1122 król chaldejski Merodach-Baladan złupił Niniwę i uprowadził do Babilonu bawałwany króla niniw. Teglatfalasara. Fakt ten opowiada w 418 lat potem żyjący Sennacheryb. Około tegoż czasu, Niniwa (w XI w.) miała dynastję królów babilończyków. Belitaras, dozorca ogrodów królewskich, stanął na czele spisku przeciw Belochusowi, kr. assyr., i tron jego zagarnął. Następcami byli jego potomkowie: Salmanassar I i inni. Od X w. przed Chr. Assyryjska monarchja się rozszerzyła (Teglatfalasar III, Sardanapal III i Salmanasar III). Tu wypada historyczna Semiramida. Już Herodot wie, że Semiramis była na 5 generacji przed Nitocris, żoną Nabopolassara, coby wypadło około IX lub VIII w. przed Chr. To zgadza się z pomnikiem znalezionym w Nimrud (na połud. Niniwy). Pomnik ten wystawia bożka Nabo, na którego piersiach jest tabliczka, z dedykacją do króla Binnirari v. Binigtanabal i jego żony Sammuramit (Annales de philos. chret. 1865, Septembre). Panowanie tej królowej wypada nie bezpośrednio po Salmanassarze (III v. IV), który panował r. 899—870, ale po jego następcach: Assurdaninpalu (Sardanapalu IV) i Samas-Hu (v. Samas-Bin, r. 865—851), współczesnym Joasowi, kr. judz. Według Djodora sycyl. nastąpił po Semiramidzie Ninjasz, zniewieściały, a o jego następcach, aż do Sardanapala, nic tenże historyk nie umie powiedzieć. Prawdopodobnie że ich nie było i że Semiramidy następcą był Sardanapal, niewieściuch, według tegoż Djodora i Ktezjasza; zamknięty w pałacu swym, utracił Niniwę i życie (ok. r. 788). Przyczyną tej klęski był Belezys, satrapa Babilonji, wspólnie z Arbacesem, naczelnym wodzem wojsk assyryjskich. Zrzuci-