Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.1 582.jpeg

576

Babilon.

wszy on z siebie jarzmo assyryjskie, stał się udzielnym królem Babilonji, a nawet podobno przez niejaki czas panował w Babilonie i Niniwie (ob. Phul). Jego syn Nabonassar jeszcze używał tej niezależności, zniszczył ślady dawniejszej zależności i obcego panowania i rozpoczął nową erę, (era Nabonassara, od r. 747 przed Chr.). Akarkuf v. Akerkuf (na pomnikach klinopiśmiennych Hisir-Kurigalci, v. Dur-Kurigalci), naprzeciw Bagdadu, między Tygrem i Eufratem, stanowiło podówczas granicę między Assyrją i Babilonją (Oppert, Expédition en Mésopotamie I 256—258). Lecz pod następcą Nabonassara, znów Assyryjczycy wzięli przewagę nad Babilonją. Król assyr. Teglatfalasar r. 731 zmusił Merodoch-Baladana do uznania swego zwierzchnictwa, Salmanassar (lub Sargon, kr. assyr. zdobywca Samarji r. 723) przeprowadził Babilończyków z Kuthy, Havy, Emathu i Sefarwaim do Samarji (IV R. 17, 24), zkąd widać, że Babilonja wpadła napowrót w jego ręce. Królowie jej przeto musieli podlegać assyryjskim; lecz nigdy nie omieszkali korzystać ze sposobności do wybicia się na wolność. Wspomniany Merodach-Baladan (ob.), syn Jakina, za to właśnie został przez Sargona zrzucony z tronu i wolności pozbawiony (r. 710—709). Sargon umieścił na tronie babilońskim syna swego, lecz ten panował tylko od r. 709—705. Pomiędzy jego następcami, których kilku było w ciągu, występuje także Merodach-Baladan II, prawdopodobnie syn tamtego i sprzymierzeniec kr. Judy, przez Sennacheryba wypędzony, a następca jego Elibus, po sześcio-miesięczném panowaniu zamordowany. Wtedy Sennacheryb (ok. r. 703) ustanowił w Babilonie królem syna swego, Asurnadina. Asurnadin wyniesiony wkrótce na tron Niniwy, zapewne zdał na którego z satrapów rządy Babilonji. Widzimy bowiem pod jego dalszym następcą, Sardanapalem, że znów wice król Babilonu, Saosducheus (Samalsukin), staje się niezależnym od Niniwy (przed r. 670). Ostatecznie wódz Chaldejczyków, Nabopolassar (r. 625—604), związawszy się z Cyaxaresem II perskim, wystąpił przeciw Niniwie, potędze Assyrji położył koniec i założył monarchję Chaldejsko-Babilońską. Nitocris, żona Nabopolassara, była dla Babilonu drugą Semiramidą, a syn obojga Nabuchodonozor (ob.) nietylko przymnożył blasku Babilonowi, ale i granice monarchji rozszerzył i umocnił. Babilonja wtedy stanęła u szczytu swej chwały. Nabuchodonozor wspaniałemi gmachami i murami przyozdobił stolicę i obok starego miasta Nemrodowego, założył drugie, na wschodnim brzegu Eufratu; a większa część robót, które greccy historycy przypisują Semiramidzie, jemu winna swój początek. Monarchja chaldejsko-babil. tylko przez 70 lat (608—538) trwała, jak to przepowiedział Jeremjasz, 25, 11. 12. W Biblji zowie się ta monarchja jeszcze assyryjską (IV R. 23, 29); Nabuchodonozor zaś „chaldejskim królem Babilonu“ (I Esd. 5, 12). Dalszy los tej krainy, ob. pod a. Chaldea. Babilon wtedy był pierwszém miastem świata pod względem przepychu, a razem zepsucia (Isai. 17, 1... 47, 1... Jer. 50, 1... 51, 1...). Ostatnim królem chaldejskim w Babilonie był Baltazar, po którym Cyaxares II, król medo-perski (ob. Darjusz), w Babilonie miał stolicę swej monarchji. Tak więc Babilon, pomimo upadku kraju całego, nie przestał stać na czele ludów zachodniej Azji. Pospolicie historycy tutaj (pod Baltazarem) kładą zdobycie Babilonu przez Cyrusa. Tymczasem Daniel, mówiąc (5, 39) o zabiciu Baltazara, nie mówi wcale o zdobyciu Babilonu, tylko o oddaniu