kobiety pociągnął Izraelitów do czci bożka Baal-peor. (Num. 25, 1. 2. 3. 18. 31, 2. 16. Apocal. 2, 14). Rada skutkowała. Moabici, łącznie z Madjanitami, wydali na prostytucję swe kobiety, między któremi znajdowały się takie, jak Korbi, córka Sura, pierwszego księcia Madjanitów (Num. 25, 15—18). Wielu Izraelitów, w oczach Mojżesza i całego ludu, udało się do nich na nierząd (Num. 25, 6). Dopiero surowa kara (24,000 zabitych, a kilkunastu starszych powieszonych, Num. 25, 4. 9) powstrzymała szerzenie się bezwstydnego kultu. Za tę zdradę uderzyli potem Izraelici na Madjanitów i znieśli ich do szczętu. W klęsce tej zabili 5 książąt madjanickich i Balaama (Num. 31, 1—8). Egzegeci racjonaliści bardzo się kłopoczą, jak wytłumaczyć rozmowę oślicy z Balaamem. Lecz jak wiele faktów biblijnych, tak i ten zostaje za obrębem praw fizycznych, a przeto żadną miarą naturalnie wyłożyć się nie da, chyba że zaprzeczymy autentyczności, wiarogodności i nieskażoności Pentateuchu; na co znów zdrowa krytyka pozwolić nie może. Dla wierzących w cuda, fakt wspomniany nietylko nie jest obrazą rozumu, ale jeszcze potwierdzeniem smutnej prawdy, że namiętność stawia nieraz człowieka niżéj od stworzeń bezrozumnych; i więcej nas dziwić powinno to, że Balaam, wierzący w Boga i od Niego wyraźny rozkaz otrzymujący, tak dał się chciwości zaślepić i powziął zamiar przeciw Bogu, aniżeli to, że zwierzę na rozkaz Boży przemówiło. Pytanie może tu zachodzić, zkąd autor Pantateuchu powziął wiadomość o błogosławieństwie Balaama, o formie jego i wszystkich szczegółach? Odpowiadamy, że albo od jeńców madjanickich, albo od samego Balaama, o którego śmierci mówi Num. 31, 8 tak, jakby został przez Izraelitów zabity, w skutek wyroku już po bitwie. Bardzo też jest prawdopodobném, że cały ustęp Num. 22, 1—24, 25 wyszedł pierwotnie z rąk Balaama, a przez Mojżesza do Pentateuchu wpisany został. Ob. Steudel'a rozprawę w Tübing. Theolog. Quartalschr. 1831, II 71... Cf. Hengstenberg, Die Gesch. Bileam's u. seine Weissagungen, Berl. 1842. Danko, l. c. X. W. K.
Balbina (święta), dziewica rzymska, wraz ze swym ojcem Kwirynem i całym domem, została nawrócona do wiary świętej przez Aleksandra I Papieża. Uleczył ją z wielkiej narośli na gardle (struma) ten Papież, przyłożywszy do szyi łańcuchy (bojas), któremi wówczas był skowany w więzieniu. Później odkryła ona łańcuchy, w które św. Piotr był okuty. Kwirynus poniósł męczeństwo. Kościół od najdawniejszych czasów czci świętą Balbinę 31 Marca. Cf. Bollandystów, d. 31 Martii, i 30 Martii o św. Kwirynie, także art. św. Piotr w okowach. Kilka innych panien i męczenniczek nosiło imię Balbina. Na obrazach malują tę świętą już to z łańcuchem w ręku, już jako przyjmującą Chrzest od Papieża, już też z aniołem, trzymającym przed nią gorejącą pochodnię, odpowiednio do widzenia, jakie miała zaraz po cudowném wyzdrowieniu.
Balbinus Bogusław, jezuita, historyk czeski, zjednał sobie sławę licznemi dziełami na polu dziejów czeskich. Należy go odróżnić od sławnego poety łacińskiego Jana Balbina († 1570). Spis dokładny wszystkich dzieł Balbina dał J. M. Stöger, w swojém dziełku: Historiographi societatis Jesu, ab ejus origine ad nostra usque tempera, Monasterii et Ratisbonae 1851. Między innemi tam się znajduje: Epitome historica rerum Bohmicarum, libri VII, z których 5 wyszło w Pradze 1663, a 2
