Kontynuacje jej dochodzą do r. 1196. O wydaniach ob. Potthast, Bibl. histor. O drugiém dziele Balderyka „Chronicon Morinense, sive ecclesiarum Ambianensis et Tarvanensis,” podaje tylko wiadomość Vossius, De historicis latin. l. 2, c. 47. D'Achery (Spicileg. 8, 169, ed. nov. 3, 463) wydał jego list, odnoszący się do uposażenia klasztoru lehuneńskiego. Vita S. Gaugerici, Ep. Camerac. († 619), przez tego Balderyka, jest ap. Bollandist., d. 11 Augusti.—2. Tegoż imienia opat burgolieński w Andegawji (Anjou), od r. 1114 arcybiskup doleński (Dol, w Bretanji), ztąd Baldericus Andegavensis, v. Dolensis, v. Burguliensis nazywany; † 27 Stycz. 1131 r. W Historia Hierosolymitana opisał dzieje wojen krzyżowych od r. 1095—1099. Znaczne z niej wyjątki ma Ordericus Vitalis (H. Eccl. l. 9, in fin.); cała zaś wydana ap. Bongars, Gesta Dei per Francos. I 81. Jest ona po większej części przerobieniem z Roberti monachi Hist. Hierosolymit. Niektóre wiersze wyd. Duchesne, Hist. Franc. Scriptor. t. 4. Tegoż Baldryka: Epitaphium S. Geraldi († 1090); Vita Hugonis archiep. Rothomagen. († 1164) i wiadomość o klasztorze w Fécamp, na północ od m. Rouen: Relatio de monnast. Fiscannensi (inaczej: Baldrici Itinera, v. Epistola ad fiscannenses monachos). Vita S. Roberti de Arbrisellis († 1117), ordinis Fontis-Eberaldi fundatoris; Translatio et miracula capitis S. Valentini ep. Interamnae in Umbria, Martyris (c. an. 273); Vita B. Samsonis ep. Dolensis († około r. 565), wspomniana przez Vossiusa (op. c. l. III p. 2, c. 6), będąca tylko przerobieniem żywotu, napisanego pod koniec VI w.; Vita S. Maclovii ep. Alectensis v. Macloviensis. Epistola de bonis monast. S. Florentii. Oprócz wydań d'Achery, Mabillona, Surjusza i Bollandystów, wszystkie te pisma obejmuje wydanie Migne'a, Patrol. lat. t. 166.
Baldo, syn Piotra de Ubaldis, ur. w Perugia w XIV w., uczył prawa w Padwie, a następnie w Pawji. Zostawił komentarze na Decretalia i kilka traktatów, wydanych razem w Wenecji 1595 i 1600 w 1 t. in f. Prace te jednak nie wysoko są cenione. Umarł, ukąszony od psa wściekłego, około 1400.
Baldwin (Balduinus, w staro-niemieckim języku śmiały bojownik, zwycięzca, u Francuzów Baudouin). Czterech królów tego imienia nosiło koronę, tak nazwanego najświętszego królestwa, założonego w skutek pierwszej wojny krzyżowej (1096—1099). Książe Godfryd de Bouillon nie przyjął korony jerozolimskiej, poprzestając na tytule księcia; po nim nastąpił brat jego, Baldwin I, hrabia Edessy, mimo oporu patrjarchy Dagoberta i wielu książąt (1100—1118). Utwierdziwszy nowo założone państwo zwycięztwem nad Egipcjanami pod Askalonem, starał się je ubezpieczyć, zakładaniem zamków, któreby osłaniały drogi handlowe, zdobyciem Cezarei, Arsuf i innych, a szczególnie tém, że rozpoczął zdobywanie ważnych, nadmorskich miast fenickich, bez których Jerozolima była odcięta od zachodu. Akko (Ptolemais), Sydon, Bejrut, Tripolis, dostały się w jego posiadanie (1104—1110). Przywrócona została kommunikacja z zachodem. Odtąd miasta nadmorskie zachodu: Wenecja, Genua, Piza, bezpośredni brały udział w sprawach „swiętego królestwa.” Ale rozdwojenia wewnętrzne, opozycja patrjarchy i wielkich lenników, a także wkrótce i wschodnich chrześcjan przeciw nowym krzyżowcom, jako też klęska trzech pielgrzymich wypraw, które miały na celu zdobycie Bagdadu (1101), zamąciły bardzo jego panowanie; rozwód króla z żoną dał nowy powód do niezgód i stał się złym dla następców przykładem. Umarł Baldwin w Elarisz 1118 r., wra-
