des Juifs etc. (1785 2 t.). Nie bez wartości są B'a Antiquités judaiques, ou Rémarques crit. sur la République des Hébr. (1713 2 t.). Wydał także: Jonnnis Chrysostomi Epistola ad Caesarium (Trajecti ad Rhen. 1687 8), gdzie dołączył rozprawki swoje o Symbolu wiary św. Atanazego, o herezji Apollinarego; a wydane niegdyś przez Henryka Canisius'a Lectiones antiquae, czyli Thesaurus monumentorum ecclesiasticorum et historicorum (Ingolstadii 1601—1604 5 t.) [1], B. wydał wprawdzie ozdobniej (Amsterd. 1725 7 t. in f.), lecz kilka dziełek opuścił i dodał swoje rozprawy o św. Hipolicie, św. Didymie Alex., Eunomjuszu, Anastazym Antioch. i Synaicie, i Leoncjuszu Byzant. Nie można tu pominąć jego książki De la Communion sainte, bardzo tchnącej katolickiemi zasadami. Dokładny spis jego dzieł ob. ap. Nicéron, Mémoires t. IV s. 294 i t. X s. 147. Życiorys, w nowém wydaniu (1723) Canisii, Lectt. antt., i w tomie II dzieła Annales des Provinces-Unies depuis les negotiations pour la paix de Munster (1719—26 2 v. fol.), którego sam B. jest autorem. — 2. Samuel B. de Flottemanville, stryj poprzedzającego, także predykant kalwiński, we Francji urodz. 1623, † w Hollandji 1721. Prowadził polemikę z Bossuetem nieudatną. Lubo nie był bez erudycji i zdolności, przecież w pracach historycznych więcej bawił się w hypotezy, niż krytyczne wywody. Napisał: 1) De rebus sacris et ecclesiasticis Exercitationes historico-criticae (1692), gdzie krytykę na Baronjusza (Annales od r. 136—144), poprzednio przez Casaubon'a rozpoczętą doprowadził do r. 135. 2) Annales politico-ecclesiastici annor. 649 a Caesare Augusto usque ad Phocam (Rotterd. 1706 3 t. fol.), doprowadzone rzeczywiście do r. 602, daleko niżej stojące od Baronjusza Annales. Z Teologji zostawił dwutomowe dzieło: Morale théologique et politique sur les vertus et les vices de l'homme (Amsterd. 1703), w którém moralność chrześcjańską stara się zupełnie wyswobodzić z pod dogmatyki, a przeto więcej ją podkopuje, niż broni. X. W. K.
Bassinet Aleksander Józef, kanonik i oficjał werduński (Verdun), ur. l734, kaznodzieja, literat, pracował do wielu pism perjodycznych (mianowicie do Magazynu encyklopedycznego, wydawanego przez Millina). Był jakiś czas podejrzywany o tajemne stosunki z Anglją, a jakkolwiek później przekonano się o jego zupełnej niewinności, zmuszony był ostatnie lata swoje spędzić prywatnie w Chaillot, usunięty od swojej godności. Umarł 16 Listopada 1813 roku. Pomiędzy pracami jego, odznacza się wydanie Historji św. z 600 rycinami: Histoire sacrée de l'Ancien et du Nouveau Test., Paris 1804—6, 8 t. in 8 maj. N.
Basseville Mikołaj Jan Hugo, ubogi przybył do Paryża 1775 r., trudnił się nauczycielstwem; gdy wybuchła rewolucja, chciał z niej korzystać dla polepszenia swoich interesów; odznaczał się więc gwałtownemi artykułami, pomieszczanemi w ówczesnych dziennikach demagogicznych. Za te zasługi otrzymał urząd wysłańca rzeczypospolitej do Rzymu. Na stanowisku tém usiłował demoralizować Rzymian, szczepić w nich ducha niewiary i pogardy dla Stolicy Apostolskiej. Ale rzecz ta wtenczas była jeszcze niebezpieczną dla propagatorów. Orgje, jakie Basseville wyprawiał z podejrzanemi kobietami, i mowy jego, jakie ztamtąd rozchodziły się
- ↑ Piątą część tego dzieła, pomnożoną kilku nowemi dodatkami wydał Canisius powtóre p. t. Promptuarium ecclesiatsticum, Ingolst. 1608.
