ci biegały po ulicach, wołając: „Umarł święty, umarł święty.“ Ciało jego, które, dla wielkiéj liczby odwiedzających, musiano od Wielkiego Czwartku do Niedzieli Wielkanocnej pozostawić bez pogrzebu, po śmierci pozostało giętkiem, jakby żywe, i wydawało woń przyjemną. Pochowano je w kościele N. M. Panny de' Monti, pod tą samą płytą, na której najczęściej bł. Benedykt klęczał i modlił się. Liczne cuda, jakie się działy i dzieją na grobie tym, daleko rozniosły imię wyszydzanego przez niedowiarków żebraka. Proces jego beatyfikacyjny już dawno ukończony, a w r. b. (1873) w Styczniu, św. kongregacja obrzędów, pod prezydencją Ojca św. Piusa IX, wydała dekret, pozwalający przystąpić do kanonizacji bł. Benedykta, na mocy dwóch cudów poprzednio dowiedzionych. Za dni naszych, gdy dzikie materjalistowskie doktryny chcą nad światem ogarnąć panowanie, Opatrzność dała światu poznać tę świetną gwiazdę ascetyzmu, tę wielkość życia nie materjalnego. Ob. E. Daras, Les Saints et les Bien-heureux du XVIII s., Paris 1868 I 171—186: F. M. J. Desnoyers, Le B. Benoit-Joseph Labre... sa vie, ses vertus, ses miracles, avec l'histoire de la procedure suivie pour sa béatification, 2e ed. augm. Lille 1862, 2 v. 8°; Leon Aubineau, La vie admirable du B. mendiant et pelerin B. J. Labre, Paris 1873. X. W. K.
Benedykt Lewita. Pomiędzy zbiorami kanonów (ob.) przy kapitularzu Ansegisa, dodawany jest, jako księgi: V, VI i VII tegoż kapitularza, zbiór, którego autor, w osobnej przedmowie, nazywa siebie Benedyktem Lewitą. Zkądinąd o nim nie wiadomo. Według tejże przedmowy, był on kapelanem, albo kanclerzem Otgara (Autcarius, Autgarius), arcybiskupa mogunckiego (od r. 826, † 21 Kwietnia 847), i z jego polecenia zebrał prawa kościelne, w tej myśli, żeby zbiór Ansegisa uzupełnić. Materjału dostarczyło mu archiwum katedralne mogunckie, w którém były złożone różne dokumenty przez arcybiskupa Rikulfa (Riculf v. Richulf r. 787—813), a następnie przez Otgara; oprócz tego zwiedził inne archiwa i z nich postanowienia synodalne zbierał. Zbiór swój ułożył Benedykt po traktacie w Verdun (843 r.), gdzie cesarstwo Karola W. podzielone zostało między synów Ludwika Pobożnego, i po śmierci Otgara (847). Że zaś następca Otgara, Rabanus Maurus (847—856), nic o Benedykcie nie wspomina, pochodzi to prawdopodobnie ztąd, że Benedykt zbiór swój ogłosił gdzie indziej, nie w Moguncji. To przypuszczenie potwierdza treść jego dzieła, a mianowicie liczne w niém zawarte rozporządzenia synodalne przeciw chorepiskopom, których prawa jakby starał się ścieśnić lub znieść. Widocznie przeto autor chciał biskupom, w sporach przeciw chorepiskopom, podać w rękę broń na tychże; a więc pisał tam, gdzie te spory się toczyły. To właśnie miało miejsce w Gallji zachodniej, jak widać z synodów odbywanych w Meaux (Meldensis), Sparnacum (Epérnay) i Carisiacum (Quiercy), między r. 845—875, które ograniczają powagę tychże chorepiskopów. Nadto, tamże przez dosyć długi czas toczyła się sprawa Ebbona. Ebbon, arcybiskup reimski, był zmuszony złożyć swoją godność (r. 835); w r. 840 do niej przywrócony, w następnym znów wygnany, później otrzymał (844 r.) inne biskupstwo, lecz nie przestawał się uważać za arcybiskupa reimskiego i święcić kleryków dla tejże djecezji. A że Benedykt w swym zbiorze pomieszcza wiele kanonów o sądach przeciw biskupom, władzy nad nimi i t. p., a przez to niejako chce okazać, że duchowni przez Eb-
