błog. przychodząc i odchodząc z nabożeństwa, celebrowanego w kaplicy pałacu apostolskiego, tudzież dwa błog. uroczyste po kazaniu i w końca Mszy, albo jedno w końcu Mszy, jeżeli nie ma kazania. Do błog. tego przywiązany jest odpust 30 lat i 30 kwadragen (ob. Odpust). Robiąc znak krzyża, Papież wyciąga trzy palce ręki prawej, t. j. wielki, wskazujący i średni, a dwa pozostałe zgina. Daje też Papież błogosł. każdemu przypuszczonemu na audjencję, również kiedy jedzie przez miasto, w podróży; przyjmujący błog. klęka. Nadto, błog. swoje przywiązują Papieże do różnych przedmiotów pobożności chrześcjańskiej, jako to do koronek, różańców, krzyżyków, statuetek, medalików. Pius V r. 1566 pierwszy błogosławił medaliki, z przywiązaniem odpustów dla noszących je (Augustyn Oldoino, w notach do życiorysów Papieży, przez Ciacconio, wyd. 3, Rzym 1677, t. 3 p. 1006). Wyszczególnienie i warunki odpustów, udzielanych w takich błogosławieństwach, podaje książeczka: Indulgenze, che i Pontifici concedono a’ fedeli ritenendo presso di se alcuna delle corone, croci, medaglie etc. da loro benedette, wydrukowana w Rzymie po raz pierwszy 1597 r., a później często przedrukowywana. Błog. papiezkie z odpustem nie udziela się zazwyczaj obrazkom malowanym lub rysowanym, ani też krzyżom, statuetkom i medalikom z żelaza, cyny, ołowiu i w ogóle z materji łatwo ulegającej zepsuciu lub złamaniu. Podług dekretu Aleksandra VII, Papieża, z 6 Lut. 1657, kilkakrotnie później ponawianego, odpusty przywiązane do takich przedmiotów służą tylko osobom, którym były dane poraz pierwszy i na inne nie przechodzą. Dekret kongr. odpustów z 5 Czerw. 1721 r. zakazuje sprzedawać takich przedmiotów. Pozwalają Papieże legatom, biskupom i różnym duchownym, szczególniej missjonarzom dawać błogosławieństwo apostolskie, z przyłączeniem odpustów do koronek, medalików i t. p.; pozwolenie to ograniczone zawsze do pewnego czasu, miejsca i liczby przedmiotów, mających być pobenedykowanemi, udziela się przez breve, reskrypt, lub też ustnie, vivae vocis oraculo. — W listach apostolskich przy pozdrowieniu używają Papieże formuły błogosławienia: Salutem et Apostolicam benedictionem, której po po[1] raz pierwszy (jak chce Marcin Polak w swojej Kronice, i inni) miał użyć św. Klet Papież (r. 80). Sandini (Vitae Pontificum 1, 13) mniema, że dopiero Jan V (685) i Sergjusz I, Papieże, używali tej formuły. Papebroch (in Const. Cron. Histor. ad s. Cletum n. IV p. 89) i Garnier (Dissert. ad libr. Diurn. Pont. p. 152) twierdzą, że od Leona IX (1049), a przynajmniej od Grzegorza VII (1073) formuła ta stale była przestrzegana. Powszechnie przyznają tej benedykcji odpuszczenie grzechów powszednich temu, do kogo ona skierowana. Pisząc do inowierców, Papież używa formuły: Lumen divinae gratiae. Cf. Georg. Henr. Goetegius, Dissert. theologica de Benedictione papali, Lubecae 1715. Moroni, Dizionario d. erud stor. eccl. 5, 64. N.
Bobbio, słynny niegdyś klasztor w mieście tego nazwiska w Piemoncie, założony przez S. Kolumbana i uposażony przez Agilulfa, króla Longobardów. Ciało Kolumbana spoczywa w klasztorze Bobbio, gdzie także zachowuje się kielich jego, kij z palmy i inne relikwje. Po jego śmierci klasztor doszedł do wysokiego stopnia pomyślności pod opatami: Attalą Bertulfem i Bobolenem, i przyłożył się wiele do wykorzenienia arjanizmu w Lombardji i poganizmu, a także do rozpowszechnienia nauk. Dowody na to znaleźć można w żywotach S. Kolumbana i trzech jego następ-
- ↑
Błąd w druku: powtórzone po.
