ców, napisanych przez mnicha Jonasza, ucznia Kolumbana i Attali (ob. Jonasz z Elnon). Za Bobolenusa liczono 140 mnichów w Bobbio. Wraz z regułą św. Kolumbana, zachowywano tam także i regułę św. Benedykta, a od początku wieku X tę tylko ostatnią. Królowie lombardzcy, francuzcy, cesarze niemieccy i Papieże czynili liczne donacje i różne dawali przywileje temu słynnemu z nauk klasztorowi. W X wieku klasztor, grabiony przez możnych, upadł także i pod względem nauki, ale Gerbert reimski (później Papież Sylwester II) zostawszy tam opatem, wiele się przyczynił do podniesienia go i do uczynienia go na nowo ogniskiem nauki dla Włoch półn. Cf. Storia delia litteratura ital. O. Tiraboschi vol. III p. 376. Na rękopismach to z Bobbio opierają się najnowsze odkrycia literackie w Medjolanie i w Rzymie. (Schrödl). X. M-i.
Bobrowski Michał, ksiądz, magister filozofji i teol., kanonik brzeski, syn księdza unickiego. Ukończywszy nauki w uniw. wileńskim 1817 r., wysłany był kosztem tegoż uniwersytetu za granicę, celem kształcenia się w językach wschodnich i egzegezie biblijnej. Po powrocie do Wilna r. 1822, został professorem Pisma św. w uniwers. Wydał drukiem: 1) Podróż po Dalmacji (ob. Dziennik wileński 1822, 1. 429); 2) Mowa na nab. żałobném za duszę ś. p. Piusa VII, w kośc. katedr. wileńs. d. 8 Paźd. 1823 r., Wilno t. r.; 3) Wyobrażenie nauki Pisma św., jej części i literatury (ob. Dzieje dobroczynności 1823, 1, 104...); 4) Wspomnienie o katechetyce, z powodu dzieła ks. Chodaniego: Nauka chrześc. kat. religji; 5) Kazanie w dzień pogrzebu ks. J. Chodaniego (umieszczone przy wspomn. dziele Chodaniego Wilno 1823); 6) Krótki opis historyczny piśmiennej mowy i literatury arabskiej (ob. Dziennik wileński 1824); 7) Wiadom. o rękop. dawnej Kroniki dalmackiej w bibl. watykańskiej (tamże II 369); 8) X. Mateusza Sowich Uwagi nad umiejętnością języka słowiańsk. piśmiennego w Dalmacji, tłumaczenie z włoskiego i przypisami objaśnione (Dzien. wil: 1826). Wydał też Archeol. biblijną Jahna, przerobioną przez Ackermanna, Wilno 1829. Będąc w Rzymie 1820 r. Bobr. zrobił opis rękopisów słowiańskich, znajdujących się w biblj. watykańskiej; z pracy téj korzystał kard. A. Mai, w dziele Scriptorum veterum nova collectio (t. 5 od. II 101—111).
Bochart Samuel, ur. w Rouen 1599 r., syn kaznodziei kalwińskiego, odebrał staranne bardzo wychowanie. Poświęcił się filologji i filozofii i już w 16 roku życia z wielkim powodzeniem, w obec licznych słuchaczów, bronił wyznaczonej sobie tezy. W Londynie, potém w Lejdzie uczył się teologji i języków semickich, głównie arabskiego, w którym znakomite uczynił postępy, przy pomocy sławnego nauczyciela Erpenjusza. Po powrocie do Francji, otrzymał w Caen posadę kaznodziei, gdzie pozyskał sobie poszanowanie pomiędzy swymi, przez swoje Conciones in Genesin i traktat de Paradiso terrestri. Owocem jego badań geograficznych i przyrodniczych, odnośnie do Biblji, były znakomite dzieła: Geographia sacra (Caen 1646; przedr. 1651, 1656 i we Frankf. 1674 i 1681) i Hierozoicon. Bogata erudycja, śmiałe hypotezy, charakteryzują jego jeografję; nie jest przecież wolny od ducha stronnicznego, dla tego wiele twierdzeń nie wytrzymuje krytyki. Filologiczne spostrzeżenia Bochart’a nie mogą się utrzymywać wobec późniejszych prac, dokonanych na tém polu. Objaśnienia tekstów fenickich w Plaucie zbija Movers i Ewald. Hierozoicon jest dziełem obszerniejszém i bogatszém treścią od poprzedniego.
