Warsz. 1767, 4-o); Stanisława Lubomirskiego księgi moralne, polityczne i pobożne, z łac. (Warsz. 1771). Napisał Żywot y śmierć Jana Tarnowskiego, kancl. i hetm. w. kor. (Warsz. 1755); Życie Jana Zamoyskiego, kancl. i hetm. w. kor. (Warsz. 1775), Życie Jerzego Ossolińskiego, kancl. w. kor. (Warsz. 1772. 2 t.), oprócz kilkunastu innych dzieł belletrystycznych oryginalnych lub tłumaczonych. Życiorys Fr. B’a, ob. Roczniki warsz. tow. przyj. nauk. r. 1817. s. 136... (De Backer, Bihlioth. d. écriv. d. l. comp. de J. 2e ed.). — 2 Jan, młodszy brat Franciszka, ur. 27 Stycz. 1724, wstąpił do jezuitów 1739 r.; podczas supressji tego zakonu wykładał teologję w kolegjum jez. w Warszawie; później był proboszczem w Skaryszewie i na Pradze pod Warszawą. Dla ubogich i uczącej się młodzieży miłosierny, majątek swój cały na dobroczynne obrócił zapisy. Gromienie z kazalnicy ówczesnej niewiary ściągnęło na niego oburzenie i nędzne groźby propagandystów wolterjanizmu. Znękany na duchu, zakończył życie u bonifratrów d. 17 Lutego 1795 r. Pisma jego są: Odpowiedz na zarzuty względem przeznaczenia Boskiego (Warsz. 1766); Prognostyk zły czyli dobry komety r. 1769 i 1770 (Warsz. 1770); Djabeł w swojej postaci, z okazji pytania: jeśli są upiory? ukazany (Warsz. 1772 1 t. 8-o; tam. 1775, 2 t.; tam. 1776 i 1779); Responsio ad censuram libri de natura et potestate daemonis (Varsov. 1775); Przydatek do książki: Djabeł w swojej postaci, o Objawieniu się duchów (tam. 1777 8-o). De Backer op. c. X. W. K.
Bohusz Franc. Ksaw. Michał, litwin, ur. 1 Stycz. 1746, wstąpił do jezuitów 1761 r., przez czas niejaki wykładał humaniora. Bulla supressyjna zastała go na dokończeniu kursów teologicznych. Odtąd czas swój poświęcał obowiązkom kapłańskim i naukom. Był prałatem wileńskim i członkiem warsz. tow. przyj. nauk. Słynął z dobroczynności, † 1824 r. w Warszaw. Z franc. przełożył: Filozof bez religji uważany w towarzystwie (Wilno 1786, 2 v. 8-o). Inne jego dzieła są: Dodatek książki p. t. Poprawa błędów w ustney i pisaney mewie polskiey przez ks. On. Kopczyńskiego (Warsz. 1808, 8-o); O początkach narodu i języka litewskiego, (tamże tegoż roku, i przedruk, w Roczn. tow. warszaw. przyj. nauk, Warsz. 1810, t. VI str. 148—291.); O budowli włościańskiej w Rocz. tow. p. n. 1811. t. IX); druga rozprawa o budownictwie (tamże); Życie literackie ks. Poczobuta, (tamże r. 1812 str. 405—419); Pochwała pogrzebowa j. w. Joachima hr. Chreptowicza (ib. t. X s. 456—475.) Zostawił też przekład polski Kodeksu Napoleona, i litewski Georgik Wirgiljusza (Backer, Biblioth. des écriv. d. l. comp. de jes., Paris 1869 I. 676). X. W. K.
Boisgelin Jan, pochodzący ze szlachetnej rodziny, na początku wielkiej rewolucji francuzkiej był arcyb. w Aix i członkiem stanów jeneralnych. W tym to charakterze bronił on własności duchowieństwa w r. 1790, żądał utrzymania dziesięciny, w imieniu duchowieństwa ofiarował 400 miljonów franków i oparł się wymaganiu przysięgi na cywilną konstytucję duchowieństwa. Złożony z tego powodu z godności schronił się do Anglji; powrócił zaś, gdy pierwszy konsul zawarł konkordat (1801); r. 1802 został arcyb. turoneńskim (Tours), a następnie kardynałem. Umarł 23 Sierpnia 1804. Zostawił po sobie wspomnienie pobożnego i uczonego (był członkiem aka-
