szedł na anglikańskie wyznanie. Ażeby z głodu nie umrzeć, zajął się pismienniczemi pracami. Pierwszém jego dziełem był rodzaj historji literatury, rodzaj przeglądu krytycznego na polu naukowém, wychodzącego miesięcznie w latach 1730—34. Potém przez 9 lat był współpracownikiem obszernej historji Anglji i dostarczał do tego utworu dział stosunków z Rzymem. Według niektórych, miał się w tym czasie pogodzić z jezuitami, a potém znowu zerwać z nimi. Najwięcej rozgłosu dała mu jego Historja Papieży (History of the Popes, Lond. ed. 3 1750, 7 vol), którę Fryderyk Eberhard Rambach na język niemiecki przetłumaczył. Bez ładu, szorstkim stylem opowiada Bower ważniejsze wypadki z życia każdego Papieża, jego wybór, czynności, charakter etc. Schröckh, w swojej Historji Kościoła, chwali dzieło Bowera, za „pełność i dar spostrzegawczy,“ ale to pewna, że Bower uprzedzony przeciw Kościołowi i jego Papieżom, jest nader stronnym, dla tego dzieło jego liczne nagany ściągnęło. Według własnego upewnienia, B. w Rzymie jeszcze zaczął pisać historję Papieży; ale głębsze studium Pisma św., Ojców Kościoła i soborów, miało go przekonać o bezzasadności prymatu papiezkiego, i aby z takiém przekonaniem nie popaść w ręce Inkwizycji, opuścił Włochy. Tu można zarzucić, iż w dziele jego wcale nie znać studjów źródłowych, mianowicie pierwszych wieków chrześcjaństwa; przepisywał tylko z Tillemonta (Mémoires pour servir à l’histoire etc.) i Franciszka Bruy, a powód ucieczki jego z Włoch był wcale nienaukowy, bo chciał uwieść mniszkę ze znakomitego domu Buonacorsi. Lord Lyttelton wyrobił mu miejsce bibljotekarza u królowej Katarzyny. Ta posada, a także małżeństwo z bogatą wdową, siostrzenicą arcybiskupa Nicholsona, zapewniły mu niezależny byt do śmierci, nie zasłaniając go od powszechnej pogardy, w której um. 6 Września 1766 r. Cf. Biogr. universelle; Baumgarten, Nachrichten, t. 10. (Fritz). Wł. B.
Bovier Antoni, jezuita, francuzkiego pochodzenia, lecz ur. w Polsce 13 Czerwca 1720 r.; wykładał humaniora i język franc. we Lwowie; kaznodzieja przez 21 lat. Dotknięty zarazą, przy obsłudze chorych w Kamieńcu Podolskim, † 7 Sierpnia 1770 r. Napisał Kazanie na pogrzebie W. IMX. Marjana Pruskiego, exprowincjała zak. kaznodz.. miane we Lwowie 15 Octobr. 1758 r. (Lwów t. r.), i Kazanie gdy 33 od WW. XX. Trynitarzy z niewoli tureckiej wykupieni, we Lwowie 12 Stycz. 1753 r. Bogu w kościele dzięki składali (ib. 1753 roku). De Backer op. c. X. W. K.
Boye Emmanuel de, jezuita, ur. w Pradze czeskiej 12 Października 1654 roku, wykładał humaniora, filozofję, teologję i Pismo św.; był rektorem w kilku kolegjach i prowincjałem czeskiej prowincji. † w Neiss 24 Grudnia 1700 r. Pisał żywoty: Vita et obitus ven. patris Henrici Wenceslai Richter Soc. J. ex provincia Bohemiae in Americam missi, a canibus sacrae fidei rebellibus barbare trucidati (Pragae 1702); Vita et. obitus V. P. Augustini Strobach e Soc. J., ex provincia Bohemiae pro insulis Marianis electi missionarii, et a rebellibus s. fidei in iisdem insulis barbare trucidati an. 1684 mense Augusto (Olomucii 1691 r., ibid. 1703); i Theologia universa S. P. Augustini in compendium redacta (Pragae 1675). De Backer, op. c. X. W. K.
Boym 1. Benedykt Paweł, jezuita, może ten sam, który w Liber Promotion. Philosophor. ordinis in univers. Jagellon. (ed. Muczkowski,
